Hij is weer lekker!

Als doden spreken is het vervolg op Als doden dromen. Aprils leven is een rommeltje. Ze is gevlucht omdat ze haar gave niet onder controle heeft en bang is om haar vrienden te doden, en als ze de mensen van wie ze houdt niet wil verliezen, moet ze hen de waarheid over zichzelf vertellen. Dan is er nog een journaliste, Annie Hemmings, die heeft ontdekt dat April geen mens is en dat wil ze met de hele wereld delen. Om meer bewijs te vinden, brengt Annie een vriendin van April in gevaar. April moet haar gave gebruiken om enkele moordenaars tegen te houden, maar dreigt zichzelf daardoor te verliezen. Gelukkig krijgt ze deze keer ook hulp van enkele machtige vrienden, onder wie Sekhmet, de Godin van ziekte en verderf.

April ligt in stukken, laveloos (voor zover dat kan als halve sirene) en stinkend op de bank, onder een deken, zichzelf te verstoppen voor haar leven. Nadat ze Terr heeft gered van mensen die er een pretpark van wilden maken en iemand in dat proces heeft gedoodt, heeft April genoeg van alle verantwoordelijkheden. Ze wil haar oude leven terug. Maar dat gaat helaas niet, want ze moet haar geliefden toch echt gaan vertellen dat ze niet menselijk is. En net als April zichzelf een soort van bij elkaar heeft geraapt om dát te gaan doen… loopt het allemaal weer in de sh*t. Een journaliste is er op gebrand om April te ontmaskeren en Terr zo in gevaar te brengen. Hierdoor beland April weer in een rollercoaster van niet alleen haar emoties, maar ook van meer geheimen en nog meer liegen… gaat het April lukken om haar duistere kant in de hand te houden en de mensen die ze lief heeft niet pijn te doen of kwijt te raken?

Oftewel, er gebeurt weer een heleboel met April. En April is hier echt veel te moe en te lui voor, zoals zij zelf regelmatig benoemd. April wil weer terug naar haar oude leven, in het appartement met haar geliefden, op bezoek bij de Portugese oudere dame en lekker de honden uitlaten. Dit zit er alleen voorlopig niet in.

Het karakter van April, hoe heerlijk lam, lui, en onfatsoenlijk ze ooit kan zijn en denken zorgt ervoor dat ik wederom vaker hardop heb moeten lachen. Ik vond het weer super tof om de wereld van Terr in te duiken, en voor ik het wist was ik op de helft, en was daarna ineens het boek al uit.

De schrijfstijl van Mel Hartman is zo relaxed, dat je niet eens door hebt dat je een urban fantasy aan het lezen bent. April woont op Aarde, dus regelmatig moeten er wezens en werelden verklaard worden. Dit gebeurt met best wat details, en toch voelt het niet als zware kost. Dit deel verliep bijna relaxter dan het eerste deel voor mijn gevoel.

Als doden spreken is dus wederom een heerlijke YA urban fantasy, met een fantastische anti-hero in de hoofdrol. Ik hou van April, we hebben meer hoofdpersonen als April nodig. Ik verheug me al op deel drie!

Liefs,
Kelly