Verslavend nieuwe reeks

‘Het meisje dat niet sterven wou’ is het het eerste deel van een gloednieuwe YA-reeks. Laat de categorie young adult zeker niet afschrikken, want dit boek is zeker geschikt voor de niet zo jongere adults. Amelie heeft m met ‘KillerChick’ een website dit onopgeloste verdwijnings-en moordzaken tegen het licht houdt. Ze hoopt vanuit haar tuinhuisje haar eerste cold case op te lossen. Op een dag verschijnt Matteo op haar ‘hoofdkantoor’ met een schreeuw om hulp om de verdwijningszaak van zijn nichtje op te lossen. Naast deze zaak worstelt Amelie ook met de zaak rond ‘Zita en Zoë’. Lost KillerChick haar eerste cold case op? Of liggen er wolven op de loer die dit schaap willen villen?

Oordeel:
Wat een verhaal?! Dit boek intrigeert van bij het prille begin. De beleving start al bij een beeldige cover! Zoals we ondertussen van Bjorn gewoon zijn neemt hij de lezer mee doorheen een spannend verhaal. Met cliffhangers hier en daar tot plottwists weet hij de lezers geboeid te houden. Iedereen was voor mij verdacht. Je kan gewoon niet anders dan verder lezen.
Qua personages heeft hij met Amelie en Matteo hoofdvogels afgeschoten. Amelie is zoekende. Haar verleden blijft haar parten spelen. Doorheen het verhaal maakt ze een groeiproces door. Haar gevoel voor rechtvaardigheid is enorm maar je ziet ook dat ze ondanks alles beschermend is opgevoed. Terwijl Matteo door ze ervaringen anders in het leven staat. Dat merk je goed aan zijn gedragingen en woordgebruik. Toch is niet alles kommer en kwel. De personages hebben een heerlijk gevoel voor humor die ik kan smaken. Het verhaal speelt zich terug af in ons Belgenlandje, waardoor het taalgebruik ook heerlijk Vlaams is. De verwijzingen naar populaire popiconen (zo mag je Pommelien en Stromae toch wel noemen) maakt het helemaal herkenbaar.
Ik kijk alvast uit naar een volgend deel. Maar eerst nog een D&D, Bjorn?