Meeslepend

The Empress gaat verder waar The Diabolic is gestopt: Tyrus heeft zijn oom en zijn volgers afgezet en heeft de troon bestegen. Dit valt echter niet bij iedereen in de smaak, zeker niet bij Pasus, die een machtig man was in de tijd dat de oom van Tyrus op de troon zat. En aangezien Tyrus een hoop zaken wil gaan veranderen waar Pasus hard voor heeft gewerkt, is deze beste man hier zeker niet blij mee.

Daarnaast is en blijft Nemesis een diabolic, een niet menselijk schepsel. Een biologisch bij elkaar geraapt zooitje, levensgevaarlijk en dat geen emoties kent, zeggen ze. Dit druist tegen het geloof van de bevolking in, waardoor Tyrus als keizer nog meer punten verliest. Kortom: er wordt heel wat samengezworen en vuile, politieke spelletjes gespeeld zodat het nieuwe Keizerlijke paar ten val komt.

Het duurde even voor ik er in zat. Er worden óntzettend veel lijntjes uitgezet en er wordt diep ingegaan op de religie van dit verhaal, omdat het politieke spel dat gespeeld gaat worden erg diep zal gaan. Ik vind het wel bewonderenswaardig hoe Kincaid gewoon even een hele religie heeft bedacht, compleet met voorgeschiedenis, leefregels en tradities. Ik vond het erg interessant om hier meer over te lezen en zo de verbindingen te leggen met de normen, waarden en de cultuur die in het boek belangrijk zijn.
Maar goed, Tyrus en Nemesis zijn nog erg zoekende in hun rol als leider, en natuurlijk worden deze twee tieners niet zomaar geaccepteerd door de oude garde. Hierdoor moeten Tyrus en Nemesis iedereen steeds een stapje voor zijn en een oplossing vinden voor de lange termijn. Zodra zij dit idee hebben, komt het tempo er in.

Ondanks dat ik was moeilijker in dit boek kwam, was het wel spannend. Ik wist dat al deze lijntjes uiteindelijk samen zouden komen tot een groot, alles verpletterend geheel, en ik had helaas gelijk. De laatste 100 bladzijden van dit boek heb ik inwendig schreeuwend, vloekend en huilend doorgebracht. Steeds als je denkt dat het niet erger, rampzaliger of verdrietiger kan, kan het dat wél. Mijn hart is in die pagina’s een aantal keer gebroken, mijn mind regelmatig gefucked en het boek had zelfs een paar keer bijna vliegles gehad. Wat een rollercoaster ride.

En het mooie is, nu het boek uit is snap ik nog steeds niet wat er aan de hand is. Was het nu allemaal echt, of een illusie? Wie is er eerlijk en oprecht en wie liegt alles bij elkaar? En wanneer? Dat Nemesis geen mens is en dus ook niet echt dat onderbuik gevoel of de ervaring heeft met menselijke communicatie helpt ook niet echt. Wat wel weer heel sterk is aan dit boek. Omdat Nemesis iets niet snapt en compleet in het duister tast, doe jij dat als lezer ook. Dan komen al die plottwists drie keer zo hard binnen.

Ik kan in ieder geval niet wachten op het derde deel, en ik kan het je nu al zeggen: die gaat mij verpletteren.