Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Overambitieus debuut dat focus en diepgang mist

Kim Schreurs 07 mei 2019
Met haar debuut De laatste Namsara probeert Kristen Ciccarelli een ambitieus verhaal te vertellen over onderdrukking, vertrouwen en (zelf)acceptatie. Het is interessant dat het thema slavernij benaderd wordt vanuit een personage dat dit heel gewoon en zelfs goed vindt. Hoewel Asha de dochter van de koning en de meest gevreesde drakendoder van Firgaard is, is ze zelf echter ook helemaal niet vrij. Om een fout uit haar jeugd goed te maken – die haar naast een lijf vol littekens en de verachting van het volk de bijnaam Iskari opleverde, naar een dodelijke god – moet ze trouwen met de legercommandant die haar gered heeft. Een paar dagen voor de bruiloft biedt haar vader haar een uitweg. Asha kan ook boetedoening doen door hem de kop te brengen van Kozu, de Eerste Draak, die destijds door haar schuld de stad verwoestte. Met hem zullen ook de gevreesde oude verhalen verdwijnen.

Het verhaal begint veelbelovend. In het hoofdstuk waarmee het boek opent gebeurt veel en al snel wordt duidelijk wat er op het spel staat. De eerste helft van het boek is traag maar fascinerend. Asha is vooral bezig van en naar de Rift te reizen, het gebied waar de draken leven. Het centrale probleem verdwijnt al snel naar de achtergrond als andere zaken haar aandacht vragen en ze verdoet erg veel tijd. Door de structuur van bezig zijn met de missie, onderbroken worden doordat er andere problemen zijn en het hervatten van de missie voelt het verhaal erg repetitief. In plaats van vooruit te gaan loopt het in cirkels. Het verhaal mist focus en komt nooit echt op gang.
In de tweede helft van het boek lijkt er opgebouwd te worden naar een spectaculaire climax, maar niets gaat volgens plan en er volgt weer een impasse of de personages storten zich alweer in de strijd met een nieuw plan, waardoor je nauwelijks de tijd krijgt om de eerdere gebeurtenissen te verwerken en je al snel het overzicht kwijtraakt. Waar je zou verwachten dat de nadruk op de actie ligt, wordt er vooral veel aandacht besteed aan een ontzettend ongeloofwaardige en tenenkrommende insta-love-achtige romance tussen twee personages die absoluut niet bij elkaar passen en die geen chemie hebben. Doordat hier de volledige plotlijn van het leren accepteren van anderen aan opgehangen wordt, krijgt dit thema weinig diepgang.

Dit gebrek aan diepgang is typerend voor het boek. Er gebeurt veel waar Asha zich niet bewust van is waardoor cruciale informatie niet op tijd gegeven wordt en je blijft gissen naar de achtergrond van bepaalde personages. Plotwendingen zijn belangrijker dan geloofwaardigheid en eerder uitgezette lijntjes worden vergeten. De opdrachten raken al snel op de achtergrond en het falen in het uitvoeren ervan heeft uiteindelijk geen consequenties meer. Dat Asha omwille van het plot onwetend wordt gehouden is ook funest voor het beeld van sterk vrouwelijk personage dat er van haar geschetst wordt. Doordat allerlei belangrijke dingen haar ontgaan en ze blind gelooft in wat onbetrouwbare mannelijke personages haar op de mouw gespeld hebben komt ze eerder over als een naïef en wereldvreemd verwend kreng. Ze wordt als hoofdpersoon buitenspel gezet in haar eigen verhaal.
Andere personages komen er niet veel beter vanaf. Asha’s broer Dax en haar nichtje Safire, wier moeder een slaaf was, verschijnen alleen als het plot daar om vraagt. Met de fascinerende familierelaties wordt te weinig gedaan. Van de slechte personages zien we iets meer, maar ze hebben zeker niet meer persoonlijkheid. Ze zijn door en door slecht zonder dat daar een goede reden voor gegeven wordt en worden desondanks aanbeden.

Het tempo ligt hoog, de hoofdstukken zijn kort en het verhaal leest vlot waardoor verder lezen geen enorme opgave is, maar op zinsniveau is er veel aan te merken op het boek. Zinnen lopen niet lekker en bepaalde gevoelens van Asha worden tot in den treure op steeds dezelfde manier beschreven.
Er zijn ook problemen met de tijd. Asha lijkt haar missie binnen een paar dagen te moeten voltooien om plotredenen en om spanning te creëren. Het is een raadsel waarom ze zo veel van deze tijd verdoet. Alle belangrijke ontwikkelingen vinden uiteindelijk heel toevallig tegelijkertijd plaats. Nadat aanvankelijk elke minuut beschreven wordt, valt er op dit soort cruciale momenten ineens een gat van dagen terwijl hier juist veel spanning had kunnen zitten en de beschrijving relevant geweest was.

Ciccarelli wil zo veel dat alles vlak blijft of inzakt. De interessante wereld met actuele en relevante problemen als slavernij en vrouwenhaat komt niet tot leven doordat de wereldbouw verwaarloosd wordt en informatie niet op een goede manier verstrekt wordt. Belangrijke elementen zoals de sabels en de opdrachten die Asha krijgt worden vergeten, waardoor hun potentie niet ten volle benut wordt. Op de vele onderwerpen die Ciccarelli probeert te behandelen valt ook het een en ander aan te merken. Ze wil over te veel dingen iets zeggen, waardoor uiteindelijk niets goed uitgewerkt is en tot zijn recht komt. Het was duidelijk te veel voor deze debutante om tot een goed einde te brengen.
Dit eerste deel van de Iskari-trilogie is een boek met ontzettend veel potentie dat bezwijkt onder zijn eigen ambitie en dat daardoor onbevredigend is. Wellicht slaagt Ciccarelli er wel in alles uit haar fascinerende wereld te halen in het vervolg De gevangen koningin, waarin de lezer door de ogen van een ander personage te zien krijgt wat er na de gebeurtenissen uit dit boek gebeurt.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Kim Schreurs