Huiselijke thriller met veel herhaling en weinig onderhuidse spanning

De zomervakantie begint niet prettig voor docente Cass Anderson. Als ze na een etentje met haar collega’s naar huis rijdt over de weg die ze van haar echtgenoot niet mocht nemen ziet ze aan de kant van de weg een vrouw in haar auto zitten. De dag erna blijkt zij op gruwelijke wijze te zijn vermoord. In de weken na het voorval stort Cass steeds verder in. Ze wordt overmand door schuldgevoel omdat ze de vrouw niet geholpen heeft en gaat steeds meer twijfelen aan haar eigen verstand omdat ze van alles vergeet. De zwijgtelefoontjes die ze ontvangt jagen haar nog meer angst aan. Is het de moordenaar, die haar gezien heeft toen ze langsreed? En is zij het volgende slachtoffer?

‘Gebroken’ is het tweede boek van B.A. Paris. Net als haar debuut ‘Achter gesloten deuren’ is het een “huiselijke thriller”. Dat lijkt vooral in te houden dat het boek leunt op onderhuidse spanning – waarbij het dan leuk is als daar daadwerkelijk sprake van is. Iets wat van dit boek niet gezegd kan worden – terwijl er verder uitgebreid uit de doeken gedaan wordt hoe de vrouwelijke hoofdpersoon haar dagen doorbrengt met winkelen, lunchafspraakjes en het kijken naar het teleshoppingkanaal. Terwijl ze ondertussen langzaam gek wordt, natuurlijk. Een erg spannend boek levert het niet op.
Cass is een naïef konijntje. In het eerste deel staat haar schuldgevoel omdat ze het slachtoffer niet geholpen heeft centraal. De moord is het gesprek van de dag in haar omgeving en iedereen met wie ze erover spreekt beweert uit zichzelf al dat het niet meer dan logisch is om midden in de nacht te stoppen voor iemand die naast de weg geparkeerd heeft. Onzin natuurlijk. Al die personages die kort of wat langer hun opwachting maken en die aan het begin allemaal bijna tegelijkertijd geïntroduceerd worden zijn ook erg lastig uit elkaar te houden. Het duurt even voor je snapt wie wie is en hoe de verhoudingen precies liggen.

Het begin van Cass’ vergeetachtigheid is mooi en subtiel neergezet. Al gauw vergeet ze echter steeds meer en worden de voorvallen serieuzer. Ondertussen drinkt ze zo veel dat je je bijna af gaat vragen of het daar niet aan ligt, want al die wijntjes kunnen toch niet gezond zijn. Hoewel er veel gebeurt en Cass’ verwarring ergens wel begrijpelijk is laat ze zich wel heel erg makkelijker ervan overtuigen dat ze aan dezelfde ziekte lijdt als haar moeder. Het enige positieve is misschien nog dat het boek goed laat zien hoe snel je vast kunt komen te zitten in een vicieuze cirkel van pillen en verwardheid, al gaat het bij haar wel in een ongeloofwaardig hoog tempo.

Het plot leunt zwaar op de ene moord en de vraag of Cass ziek is of dat ze gek gemaakt wordt. Omdat ‘Gebroken’ een thriller is (dat gegeven op zich geeft het antwoord op die vraag al een beetje weg) die het van twee grote onthullingen aan het eind moet hebben die niet veel ruimte laten voor eerdere wendingen bestaat het verhaal vooral uit een herhaling van zetten. De vermeende moordenaar belt, Cass raakt in paniek, ze neemt haar pilletjes, spreekt als ze helder genoeg is af met kennissen, komt weer thuis en ontdekt dat ze niet meer weet hoe de magnetron/de wasmachine/het alarm/het koffieapparaat werkt. Veel spannender wordt dat niet als het voor de tiende keer gebeurt. Je verwacht steeds een nieuwe moord of ontwikkelingen in het onderzoek of in het leven van Cass, maar er gebeurt heel weinig. Zelfs de overgang van de vakantie naar het begin van het schooljaar verloopt vrijwel ongemerkt. De beschreven dagen verlopen zo langzaam en repetitief dat je het gevoel krijgt dat je net als Cass je dagen verslaapt en uitzit voor de televisie. Je wordt er gewoonweg moe van.

De personages zijn niet erg overtuigend. Dat geldt zeker voor Cass zelf, die een docente zou moeten zijn, maar die nergens blijk geeft van het vermogen logisch en helder te kunnen denken. Het enige waardoor je eraan herinnerd wordt dat ze dit baantje heeft zijn het voortdurende gemekker over de teamdag en al het werk dat ze hier nog voor moet doen en de lekker lange zomervakantie, overduidelijk de enige werkelijke reden dat de hoofdpersoon deze baan heeft. Eigenlijk is Cass passief en kleurloos.

Zelfs de personages die geestelijk niet in de war zouden moeten zijn – maar eigenlijk wel zo overkomen – doen vreemde dingen. Dat gaat zo ver dat je je afvraagt of ze het niet beter helemaal anders aan hadden kunnen pakken, want als je logisch nadenkt concludeer je al snel dat dit allemaal niet nodig was geweest. Je kunt alleen maar het doorzettingsvermogen en de tijd (het blijft een raadsel waar hij/zij die vandaan haalt) en moeite die de dader in de hele zaak steekt bewonderen. En het acteertalent, want alle personages blijken gelukkig Oscarwaardige acteurs die de sterren van de hemel kunnen spelen als het nodig is, zelfs als de omstandigheden niet ideaal zijn. Het versterkt vooral je indruk dat je te doen hebt met een stelletje psychopaten.

Na een ontzettend toevallige meevaller blijkt plotseling hoe alles in elkaar zit. Paris heeft nog haar best gedaan om dit een beetje leuk te verwerken en ergens is het best grappig om te lezen wat er allemaal gebeurd is alleen al omdat het zo slecht is, maar het heeft toch veel weg van een infodump. De laatste hoofdstukken zijn een buitengewoon onlogische en rommelige stortvloed aan handelingen en informatie. Dat zou verfrissend moeten zijn na het kabbelende begin en middenstuk. Je bent je er hierdoor echter alleen maar meer van bewust hoe onevenwichtig het verhaal in elkaar zit.
De verklaring voor wat er aan de hand is zie je mijlenver van tevoren aankomen, net zoals je al lang weet wie er mogelijk bij betrokken is. Zo veel verdachten zijn er immers niet. Het motief is wel verrassend, vooral omdat het zo lachwekkend stompzinnig is. Het maakt alleen maar extra duidelijk hoe slecht het boek is. In drie zinnen klinkt het plot geweldig, maar Paris’ uitwerking is waardeloos.