Ontroerend mooi!

De roman Drie dingen over Elsie is door het enthousiasme van Marieke Scheers op mijn leesplank terechtgekomen. Om eerlijk te zijn zou ik het boek zelf niet zo snel gekozen hebben, want de voorkant spreekt mij niet aan. Niet dat ik me daar altijd door laat leiden, maar bij deze voorkant dus wel. En wat blijkt, geheel onterecht. Ik heb genoten van Drie dingen over Elsie van Joanna Cannon. Haar eerste boek ga ik zeker ook nog een keer lezen.

De hoofdrol is weggelegd voor de 84-jarige vergeetachtige Florence. Ik heb haar in mijn hart gesloten. Wonen in een tehuis voor ouderen en verplicht mee moeten doen aan de groepsactiviteiten omdat je anders overgeplaatst wordt naar een tehuis voor de nog slechtere ouderen. Zo wil je toch niet oud worden. En dan die betutteling!

De schrijfster neemt je met mooie zinnen mee op het bitterzoete avontuur van Florence. Ik had nooit gedacht dat ik de horizon samen met al het andere zou verliezen, maar pas als je oud wordt, besef je dat je, waar je ook kijkt, geconfronteerd wordt met een landschap vol verlies.

Het verhaal leest lekker vlot omdat het vanuit verschillende perspectieven wordt verteld (Florence, Handige Simon en Juffrouw Ambrose) en heden en verleden elkaar speels afwisselen. Langzaamaan leer je Florence en haar vrienden kennen en ontrafelt het verhaal uit haar verleden zich. En wat een avonturen maken ze mee. Veel blijft onduidelijk tot het onthutsende einde.

Van mij krijgt deze bijzondere roman over herinneringen, ouder worden, vriendschappen en dementie vier sterren.