Interessante ideeën, minder geslaagd als roman

Houellebecq weet interessante dingen te schrijven over de westerse maatschappij en tijdsgeest door zijn romankarakters te laten filosoferen alsook enkele rake observatie van zijn eigen schrijvershand. Voor zover ik de roman heb begrepen is de hoofdkritiek dat sinds de jaren 60 wij in het westen geobsedeerd zijn met het bereiken van (seksueel) genot waarbij je constant door de omgeving (bijv. reclames) wordt opgehitst om vervolgens zelf uit te zoeken hoe je het genot gaat bereiken. Dit streven naar het zogenaamde voorgeschreven genot wordt echter niet bereikt waardoor men nooit gelukkig wordt; of het wordt bereikt maar blijkt onbevredigend. Deze ideeën worden geleidelijk aan neergezet en, ongeacht of je het met de auteur eens bent, vrij goed beargumenteerd en verwoord. De auteur biedt echter geen oplossing waarmee zijn werk uiterst geschikt is voor de lezer die melancholisch van aard is.

In filosofisch opzicht slaagt de roman prima, waar het niet in slaagt is een roman zijn. Nu kun je discussiëren over wat überhaupt een roman is, maar qua verhaal en hoofdpersonages was het voor mij wat minder geslaagd wegens de vele herhalingen en kon het verhaal an sich mij te weinig boeien. Het verhaal draait om twee halfbroers, de ene een geniale bioloog, de ander een seksverslaafde opzoek naar de liefde. De eerst helft van het boek is vrij vermakelijk, op kundige wijze worden beiden broers geïntroduceerd aan de lezer van jeugd tot heden. Het huidige leven van de broers is naar verloop van tijd wat saai om te lezen. In elk hoofdstuk van de bioloog wordt je als lezer plat gegooid met wetenschappelijk termen. Gedegen kennis over biologie ontbeer ik waardoor ik niet kan beoordelen of de wetenschappelijke pietpraat iets toevoegde aan de roman. Natuurlijk is het logisch dat het leven van een top-wetenschapper vol jargon zit, maar als onwetende lezer is het eigenlijk niet interessant genoeg om te lezen. Het leven van de andere broer draait, uiteraard, om zijn seksuele uitstapjes waarin hij nooit het geluk of de liefde weet te vinden. Naar verloop van tijd begint ook dit te vervelen, het is te herhalend waardoor het zijn doel voorbij schiet en je als lezer zijnde steeds meer emotioneel distantieert van het personage. De hoofdstukken waar beide broers bij elkaar komen zijn dan ook het interessants om te lezen, dat is waar de schrijver zijn gedachtegoed het best weet te spuien.

Concluderend vind ik de ideeën die Houellebecq heeft over onze maatschappij best interessant om te lezen, maar naar mijn smaak weet hij ze niet goed genoeg in een verhaal te verwerken. Desalniettemin ben ik wel benieuwd naar zijn andere romans, wie weet hebben zijn latere werken een betere opzet of is het gewoon niet mijn schrijver; de toekomst zal het leren.