Lezersrecensie
Een young adult klassieker in wording
Toen ik Het schaduwjaar tijdens het scrollen op de site van Best of YA voorbij zag komen werd mijn aandacht direct getrokken. Het klonk als een interessant boek en ik wist dat ik het wilde lezen. Een klein dingetje: ik ben gestopt met The Hunger Games en volgens de omschrijving is het boek daarop gebaseerd. Ik hield dit wel in mijn achterhoofd, maar ik ging toch blanco aan Het schaduwjaar beginnen. The handmaid’s tale heb ik wel gelezen en Lord of the flies ken ik niet.
Al bij het eerste hoofdstuk weet Kim Liggett je het verhaal in te trekken. We maken kennis met Tierney en er wordt meteen duidelijk dat zij anders is en niet met de massa in haar district meegaat. Haar denkbeelden zijn wat moderner en ze heeft een eigen wil. Tierney wil haar eigen keuzes maken en niet het bezit van een man zijn. Want dat zijn vrouwen in de wereld van Het schaduwjaar, het bezit van een man. Tenminste, als ze een sluier krijgen van een man. Krijg je geen sluier, dan moet je naar één van de werkhuizen. Men gelooft dat alle vrouwen magie bezitten die de mannen het hoofd op hol zal brengen. Om deze magie kwijt te raken moeten alle meisjes uit het district een jaar lang de wildernis in om te overleven en zichzelf te zuiveren. Dit eerste stuk doet je al direct verder willen lezen.
Het schaduwjaar is geen boek dat eindeloos blijft hangen bij bepaalde gebeurtenissen, al snel komen we bij het genadejaar waar alles om draait. Vanaf hier leren we ook de andere meiden beter kennen en op dit punt begon ik bepaalde meiden echt niet te mogen. Alle meisjes zijn neergezet als echte personages, iets wat in zo’n boek erg lastig is omdat er zoveel bijfiguren zijn. De hoeveelheid aan personages is niet storend, het is zelfs belangrijk voor het hele boek.
Gedurende het verhaal komen er een aantal thema’s naar voren. Groepsdruk en buitensluiting zijn daar twee van. Een meisje is de leider van het kamp waarin de genadejaar meisjes verblijven en de rest volgt haar. Tierney trekt haar eigen plan en wordt hierdoor buitengesloten. Deze buitensluiting brengt een nieuwe stroom ontwikkelingen op gang, want zo leert Tierney dat alle denkbeelden uit het district ouderwets zijn en dat het ook anders kan. Ze leert dat ze in alles haar eigen keuzes kan maken, ook in dingen waarvan ze dacht dat dat nooit zou kunnen.
Het schaduwjaar is een boek dat je het liefst in een keer uit zou willen lezen en dat moet je ook zeker doen als je daar de tijd voor hebt. Kim Liggett snijdt belangrijke thema’s aan zoals onderdrukking van de vrouw, groepsdruk, buitensluiting en vooroordelen. Door alle gebeurtenissen tijdens het genadejaar leren de meisjes anders naar elkaar te kijken en dat vooroordelen heel vaak niet kloppen. Ik vind het stukje The handmaid’s tale eerlijk gezegd beter bij dit boek passen dan die andere vergelijkingen. Natuurlijk zitten er The hunger games achtige elementen in, maar deze elementen zijn minder bepalend voor de thematiek die in Het schaduwjaar voor komt.
Ik was enorm benieuwd naar Het schaduwjaar en het boek heeft mijn stiekem ietwat hoge verwachtingen absoluut waargemaakt. Ik wil dit boek dan ook aanraden, want het is één van de beste boeken van 2019. Ik denk zels dat het een young adult klassieker in wording is.
Al bij het eerste hoofdstuk weet Kim Liggett je het verhaal in te trekken. We maken kennis met Tierney en er wordt meteen duidelijk dat zij anders is en niet met de massa in haar district meegaat. Haar denkbeelden zijn wat moderner en ze heeft een eigen wil. Tierney wil haar eigen keuzes maken en niet het bezit van een man zijn. Want dat zijn vrouwen in de wereld van Het schaduwjaar, het bezit van een man. Tenminste, als ze een sluier krijgen van een man. Krijg je geen sluier, dan moet je naar één van de werkhuizen. Men gelooft dat alle vrouwen magie bezitten die de mannen het hoofd op hol zal brengen. Om deze magie kwijt te raken moeten alle meisjes uit het district een jaar lang de wildernis in om te overleven en zichzelf te zuiveren. Dit eerste stuk doet je al direct verder willen lezen.
Het schaduwjaar is geen boek dat eindeloos blijft hangen bij bepaalde gebeurtenissen, al snel komen we bij het genadejaar waar alles om draait. Vanaf hier leren we ook de andere meiden beter kennen en op dit punt begon ik bepaalde meiden echt niet te mogen. Alle meisjes zijn neergezet als echte personages, iets wat in zo’n boek erg lastig is omdat er zoveel bijfiguren zijn. De hoeveelheid aan personages is niet storend, het is zelfs belangrijk voor het hele boek.
Gedurende het verhaal komen er een aantal thema’s naar voren. Groepsdruk en buitensluiting zijn daar twee van. Een meisje is de leider van het kamp waarin de genadejaar meisjes verblijven en de rest volgt haar. Tierney trekt haar eigen plan en wordt hierdoor buitengesloten. Deze buitensluiting brengt een nieuwe stroom ontwikkelingen op gang, want zo leert Tierney dat alle denkbeelden uit het district ouderwets zijn en dat het ook anders kan. Ze leert dat ze in alles haar eigen keuzes kan maken, ook in dingen waarvan ze dacht dat dat nooit zou kunnen.
Het schaduwjaar is een boek dat je het liefst in een keer uit zou willen lezen en dat moet je ook zeker doen als je daar de tijd voor hebt. Kim Liggett snijdt belangrijke thema’s aan zoals onderdrukking van de vrouw, groepsdruk, buitensluiting en vooroordelen. Door alle gebeurtenissen tijdens het genadejaar leren de meisjes anders naar elkaar te kijken en dat vooroordelen heel vaak niet kloppen. Ik vind het stukje The handmaid’s tale eerlijk gezegd beter bij dit boek passen dan die andere vergelijkingen. Natuurlijk zitten er The hunger games achtige elementen in, maar deze elementen zijn minder bepalend voor de thematiek die in Het schaduwjaar voor komt.
Ik was enorm benieuwd naar Het schaduwjaar en het boek heeft mijn stiekem ietwat hoge verwachtingen absoluut waargemaakt. Ik wil dit boek dan ook aanraden, want het is één van de beste boeken van 2019. Ik denk zels dat het een young adult klassieker in wording is.
2
Reageer op deze recensie
