Niet het emotioneel aangrijpend boek dat ik had verwacht

Het verhaal over Thelma, carrièrevrouw en moeder van Louis (ja, in die volgorde) werd niet echt het verwachtte emotionele verhaal. Doos Kleenex was overbodig.
Thelma blijkt niet echt de ‘coole’ moeder te zijn die het lijstje uit “ het wonderboekje “van haar zoon uitvoert. Het is eerder een ‘koele’ vrouw die haar emoties telkens aan de kant weet te zetten.
Hoewel het verhaal over Louis gaat, krijg je de indruk dat het om haar draait. Nu haar carrière een deuk gekregen heeft , slaagt ze erin om het lijstje van Louis af te werken op haar manier, alles draait weer om haar.
Vanuit zijn ziekenhuiskamer krijgen we inzage in de gedachten van Louis (in cursieve druk). Thelma zet alles op film, zodat Louis vanuit zijn ziekenhuiskamer “ zijn eigen wenslijst “ kan meebeleven.
Bij Louis zie je wel meer emotie, hij vindt zijn moeder ‘te gek’ dat ze al deze dingen doet.
Het leuke gegeven van ‘mijn wenslijst’ wordt niet echt uitgediept. Dit kon nochtans zo mooi geworden zijn. Met emotionele en soms ook eens grappige fragmenten, maar die waren niet echt in het boek te vinden. De sfeer is ook wat gejaagd. Om alle wensen te realiseren, van hot naar haar rennen, want er is weinig tijd om alles klaar te krijgen vòòr de deadline (30 dagen) is ook niet echt geloofwaardig.
Hoewel ik op een bepaald moment dacht , duurt het boek nu nog lang, ben ik wel blij dat ik het uitgelezen heb, maar het was niet het emotionele, aangrijpend boek om af en toe een traantje te plengen, dat ik had verwacht.