Een beeldende, historische roman met nieuwsgierigmakende elementen

De Veleda-voorspelling is het eerste deel van een trilogie en de eerste historische roman van Chris Houtman. De auteur heeft al eerdere boeken geschreven, maar dit waren thrillers en jeugdboeken. Zijn historische roman speelt zich af rond 60 jaar na Christus rondom Rome. Je leest over de Friezin Elfeda, een 17-jarig meisje met voorspellende gaven, die als gijzelaar aan het hof moet wonen zodat Frisia (Friesland) trouw blijft aan Rome. Dit is over het algemeen geen pretje dus ontfermt Plinius, een vriend van Elfeda’s vader, zich over haar. Wat houdt de Veleda-voorspelling precies in? Welke gevolgen heeft dat voor het handelen van de personages? De Veleda-voorspelling is een historische roman met nieuwsgierigmakende elementen die ik met veel plezier heb gelezen.

Ten eerste beviel mij de prettige en interessante afwisseling tussen fictie en non-fictie. De verhaallijnen over Elfeda en Plinius worden namelijk soms onderbroken met kleine blokjes informatie over bijvoorbeeld het bestaan van de zieneres Veleda of lijfwachten. De historische roman is gebaseerd op de jaarboeken van de Romeinse schrijver Tacitus, hetgeen tof is verwerkt in dit boek, en deze toegevoegde non-fictie vergroot de geloofwaardigheid en begrip van het verhaal. Er staan ook regelmatig afbeeldingen in zodat je je een beter beeld kunt voorstellen. Een minpuntje is dat een enkele toelichting een kleine spoiler bevat, bijvoorbeeld een persoon die vermoord wordt, maar over het algemeen heeft het een toegevoegde waarde.

Hetgeen Houtman ook erg goed doet, is het beeld schetsen van Rome. Door allerlei zintuiglijke waarnemingen te beschrijven, zoals het lawaai en de stank van de stad, waan je je als lezer af en toe in het oude Rome. Waar Rome ook bekend om staat, is het politieke gekonkel. Houtman laat goed zien hoe en wat invloedrijke mensen voor elkaar kregen doordat het verhaal zich afspeelt in de kringen van de wat rijkere Romeinse burgers. Daarnaast heeft de auteur ook oog voor het ontstaan van het schrift en weet hij op een leuke manier het eerste overgeleverde Nederlandse (Germaanse) zinnetje Hebban olla vogola in zijn roman te verwerken. Deze details laten zien dat Houtman zich zeer goed heeft ingelezen en deze kennis subtiel verwerkt in zijn roman.

Ten slotte iets over de stijl. De vertelwijze spreekt mij aan: twee verhaallijnen worden middels korte stukken door elkaar heen verteld zodat je als lezer nieuwsgierig raakt naar het verdere verloop. Hoe komen de twee hoofdpersonages uiteindelijk bij elkaar en waarom? De regelmatige cliffhangers dragen hieraan bij. Waar ik tijdens het lezen meer moeite mee had, zijn de complexe namen van personages en de vele geografische locaties. De namen bestaan soms wel uit drie tot vier woorden en lijken erg op elkaar. Logisch, want zo was het in die tijd, maar een overzicht met namen voor- of achterin het boek zou wel fijn zijn geweest. Tevens zou een volgende druk een geografisch kaartje kunnen bevatten met de historische namen van de bezochte locaties. De personages reizen veel, de auteur benoemt veel locaties en werkt met voetnoten om de moderne namen te geven. Mijn geografische kennis van Europa is wel oké, maar soms is het fijn om even te kunnen kijken op een kaart. Houtman zorgt er overigens wel voor dat de beschrijvingen van de reizen volledig en geloofwaardig zijn, zonder dat het te langdradig wordt.

Samenvattend vond ik het een erg geloofwaardig boek door de aangename mix van fictie en non-fictie. De lezer krijgt een volledig beeld over het historische Rome en verwerkt allerlei details uit die tijd in zijn roman. De stijl is over het algemeen aangenaam door de spanning en beeldende beschrijvingen, maar de ingewikkelde namen en reisbeschrijvingen vragen teveel aandacht. Deze historische roman heb ik met veel plezier gelezen en ik kijk uit naar het volgende deel van deze trilogie!