Slotdeel minder goed dan 1 en 2

Bryce, Hunt, Tharion, Lidia, Ruhn, Ithan, Declan, Flynn en nog vele andere personages keren (voor nu) nog één keer terug in het slotdeel van de Crescent-City-trilogie: Huis van vuur en schaduw. De beroemde Sara J. Maas schreef het boek en Lia Belt vertaalde het. Om een spoilervrije recensie te kunnen behouden, geef ik geen samenvatting van het boek - de fans hebben al een idee van deze romantasyboeken- maar alleen mijn leeservaring. Ik vond de 985 pagina's goed te lezen, maar ik vond het minder goed dan deel 1 en deel 2. In deze recensie leg ik uit waarom.

In Huis van aarde en bloed (deel 1) leerde je de personages en Crescent City goed kennen, zoals de verhoudingen onderling, de bijzondere wezens in deze wereld en de basisgegevens van de personages. Een hoop drama en regelmatig expliciete scènes. In Huis van lucht en adem (deel 2) begonnen de politieke spelletjes en worden er veel vragen opgeroepen als het gaat om strijd. Beide boeken bevatten verdieping, verrassingen, nieuwsgierigheid en een vlotte schrijfstijl. In het laatste deel, Huis van vuur en schaduw, ligt de nadruk heel erg op een eindstrijd (meer kan ik er niet over zeggen) en wie veel leest, kan dan wel een beetje de verhaallijn invullen. Ik vond dat Sara J. Maas in dit deel weinig plotwendingen voor de lezer in petto had en de schrijfstijl maakte mij niet zo nieuwsgierig als haar vorige twee boeken.

Toch heb ik dit boek met plezier gelezen, dus ik zal nu een aantal positieve zaken benoemen. Te starten met de personages. Uiteraard keren de belangrijke personages weer terug en toch weet Maas ze allemaal dan weer meer inhoud te geven. Tharion en Lidia krijgen in dit boek een grotere rol en leer je beter kennen. Daarnaast bevatten de boeken over Crescent City veel personages, maar ondanks dat ik deel 2 bijna precies twee jaar geleden las, kreeg ik redelijk snel door weer wie wie is en hoe de onderlinge verhoudingen waren: wie is bevriend met wie? Wie heeft een relatie met wie? Wie wil wie vermoorden? Bij mij duurde het wel ongeveer 150 pagina's voordat ik dat doorhad, maar daarna komt het verhaal op gang.

Een ander zeer positief punt in dit boek is het geschiedkundige element in de worldbuilding. Zonder er al te veel over verklappen kan ik je vertellen dat de wereld van de Fae en Crescent City een diepere laag krijgt als het gaat om het ontstaan van de wereld. Dit onderdeel heeft Maas zeer uitgebreid uitgelegd, waarbij een hoop vragen uit deel 1 en deel 2 worden beantwoord. Je snapt veel beter hoe deze zaken met elkaar te maken hebben en deze inhoud vind ik heel origineel en goed uitgewerkt. Het 'nadeel' hiervan is dat het meer een geschiedkundige sfeer krijgt, dan echt de actie, drama en de politieke spelletjes.

En ten slotte de schrijfstijl. Dit onderdeel bejubel ik al in mijn andere recensies en daar staat Maas ook om bekend. Ze schrijft zo onwijs fijn. Dat komt onder andere door de wisselende verhaallijnen (ik denk minimaal wel een stuk of vijf), korte stukjes verhaal die regelmatig met een cliffhanger eindigen en de afwisseling tussen dialogen en beschrijvingen. Dit deel bevatte voor mijn gevoel wel meer beschrijvingen dan dialogen (en minder expliciete scènes, heel fijn) door het geschiedkundige element. Ook miste ik soms wat spannende actie. Het was er zeker wel, maar voor mijn gevoel in de vorige delen meer.

Al met al raad ik zeker om dit slotdeel te lezen. Je favoriete personages keren weer terug en krijgen meer diepgang. Ook de wereld van Midgard krijgt een flinke historische verdieping en natuurlijk wil je weten hoe het verhaal van Bryce en Hunt afloopt. Zullen ze bij elkaar blijven?

Bedankt Uitgeverij Boekerij voor dit recensie-exemplaar!