Twee mooie plottwists

Voor Thrillzone mocht ik dit boek lezen.
Dit verhaal stond al een poosje op mijn verlanglijstje en het was dus een ‘uitgelezen’ kans!
Het verhaal heeft een opbouw van kleinere hoofdstukken in de ik-vorm geschreven. Je wordt meegenomen in de belevenissen van Leslie, Mary en Robin.
Het eerste hoofdstuk, door de ogen van Robin verteld, bevat al direct een mooie uitspraak: de fortuinlijke doden laten overal schimmen van zichzelf achter: een kuil in het matras, een naam in iemands mond.
De enige mensen die je in leven kunnen houden zijn mensen die van je hielden. ....ik bedoel de mensen die je walgelijke innerlijk zagen en toch van je hielden. Die je echt kenden.
Dat beloofde al direct een prachtig begin. Echter, duurde het voor mij best een poosje dat ik echt in het verhaal zat. Pas na de helft begon het verhaal wat meer te lopen en wordt de nieuwsgierigheid opgewekt. De drie dames hebben allemaal hun geheimen en manieren hoe ze ermee omgaan. Je raakt toch benieuwd, zal men erachter komen dat Mary en Leslie geen zusjes zijn?!
Het verhaal is zo opgezet dat het je dwingt door te gaan lezen, wat resulteert in twee plottwists. Een psychologisch spelletje. Zelf vind ik het verhaal geen klassieke thriller maar het doet psychologisch toch wat met je en je leeft toch mee met de personages.
Ik geef het verhaal 3 ***.