De vergeten genocide

Schrijfster Gyeong-ha krijgt een verzoek van haar vriendin, Inseon - die door een ongeluk in het ziekenhuis is terechtgekomen - om naar haar huis op het eiland Jeju te reizen om voor haar achtergelaten kaketoe te passen, die na het ongeluk alleen is achtergebleven. Het is dan ook zaak er zo snel mogelijk te geraken opdat het diertje Inseons afwezigheid overleven kan.

Na een vreselijk vermoeiende tocht met het vliegtuig én een lange busrit komt ze in het dorp aan waar Inseon woont, maar het is er reeds donker én er waait een sneeuwstorm over het eiland waardoor Gyeong-ha de bijna onmogelijke tocht aan moet gaan om het huis te vinden, waar ze nog maar éénmaal eerder is geweest en toen was het licht. Gyeong-ha valt dan ook en raakt onderkoeld maar bereikt uiteindelijk gelukkig toch de woning. Zij wordt echter ziek en krijgt koorts.

Jeju-eiland kent ook een vreselijke geschiedenis, een vergeten genocide na een burgeropstand, waarbij duizenden mensen (ook kinderen) werden geëxecuteerd en hun lichamen in de grotten op het eiland werden achtergelaten. Jaren werd deze genocide niet erkend door de Koreaanse overheid en leidde dit tot heel wat protest van de weinige overlevenden, die vaak jaren in gevangenschap leefden, en van de nabestaanden.

Deze geschiedenis speelt dan ook een grote rol in dit verhaal want tijdens haar verblijf in het huis van Inseon waar ze dankzij krantenknipsels en documentatie én herinneringen van haar vorige verblijf en gesprekken met Inseon en haar toen nog levende en dementerende moeder achter de waarheid komt over de verdwijning en zoektocht van de broer van Inseons oom, de vermiste broer van Inseons moeder.

“In Inseons ogen zie ik een mengsel van vlammen en roet. Ze sluit haar ogen als om het vuur te blussen. Als ze haar ogen opendoet, brandt het niet meer.”Gyeong-ha

Gedurende het tweede deel van het verhaal waar Gyeong-ha in het huis is aangekomen en gesprekken aangaat met Inseon (die op dat moment in Seoel in het ziekenhuis ligt en dus onmogelijk in het huis aanwezig kan zijn) bij kaarslicht stel je je als lezer de vraag hoe dit mogelijk is. Zijn het herinneringen van gesprekken, is het een koortsdroom van Gyeong-ha na haar tocht door de sneeuwstorm en de shock bij aankomst van het huis of zijn het de geesten van de bewoners van het huis (levend én dood) die haar de geschiedenis van het eiland en de vreselijke moorden doen beleven?

Met dit boek wou Han Kang, die zich heel erg veel onderzoekswerk deed en naslagwerken heeft gelezen omtrent deze bloedige opstand, dit stukje Koreaanse geschiedenis een stem geven én in beeld brengen. Het werd dan ook een prachtig geschreven relaas waarbij leven en dood, liefde en rouw en een onvoorwaardelijke zoektocht naar de waarheid centraal staan. Maar het is ook een ode aan een eenzaam bestaan, wat zeker niet voor iedereen iets positief kan en zal aanzien worden maar waar ik persoonlijk wel een voorliefde kan voor uiten. (Om het daarom op een afgelegen eiland in een sneeuwstorm te beleven, daar pas ik dan toch liever voor).

'Ik zeg geen vaarwel' was de keuze voor de maand december vanuit de boekenclub Twist and Tale. Het was mijn eerste Han Kang boek dat ik las maar tijdens het lezen van dit boek kon ik het niet weerstaan en besteld ik intussen nog drie andere in het Nederlands vertaalde romans van haar, waaronder 'De Vegetariër'. Ik ben heel benieuwd om nog meer van d