Te zoet

"Het perfecte feelgood book" dacht ik toen ik de achterflap las. Helaas bleek dat toch anders voor mij. Het boek wekte meer irritatie bij mij op dan dat ik ervan heb kunnen genieten. Waarom irritatie? Ik kon Willow niet uitstaan. Alles is perfect aan haar en alles gaat ook perfect bij haar. Ze verhuist, komt de liefde van haar leven tegen, natuurlijk valt hij ook als een blok voor haar en ondertussen weet Willow ook nog een heel dorp van de ondergang te redden met allerlei creatieve/originele ideeën. Te perfect eigenlijk en hiermee in mijn ogen onrealistisch. De manier waarop Holly Martin schrijft werkt ook niet mee. Iets in haar schrijfstijl zorgt dat het verhaal 'plat' overkomt. Met veel herhalingen. Gewoon niet lekker.

Toch ben ik op het einde een klein beetje bij gedraaid. Dit door een grappige gebeurtenis. Vanaf dan blijkt Willow helemaal niet zo perfect en blijkt ze wel ruzie te kunnen maken of pech te kunnen hebben. Ze wordt, in mijn ogen, wat menselijker. Ik vind het jammer dat het boek niet meer is geschreven zoals de laatste 100 bladzijdes. Misschien had ik er dan wel meer van kunnen genieten.