Minste van de drie

Ik las eerder in de." Cyrus Haven"-reeks de twee andere Meisjesboeken (raar als je het zo leest!) : Meisje zonder hoop en Meisje zonder toekomst. Dus wordt heel wat informatie over de hoofpersonages in dit boek al redundant, want eerder gelezen in de twee andere boeken. Niettemin is wat mij betreft het frisse ervan af, het is teveel herhaling om goed te zijn. Begrijp ik wel, want Robotham wil ook de lezers die alleen dit boek lezen, een leuke leeservaring bezorgen. Het is ook niet zo dat het boek een vervelende klus is, het leest vlot, veel dialogen en ook de wissel tussen Cyrus en Evie-vertelstandpunt helpt om je als lezer bij de les te houden. Maar uiteindelijk valt het einde wat tegen en staat het niet in verhouding tot de gepleegde misdaden. Wat me in andere boeken dan weer wel heel erg charmeerde, nl. de psychologische zijsprongen van de protagonist (die als forensisch psycholoog wordt ingeschakeld bij het oplossen van misdaden) komen in dit boek jammer genoeg veel minder aan bod. En al de rest, de gratuïte geweldpleging, de onverwachte plotwissels en de ultieme ontknoping zijn schatplichtig aan het euvel van de meeste thrillers : onwaarschijnlijk, ver gezocht en onvoldoende diepgang. Toch geef ik graag 3 sterren voor enkele uren leesplezier en ontspanning dus. En ja hoor, ook het laatste boek uit de reeks 'Stormkind' staat op mijn leeslijst.