De helende werking van een pelgrimstocht.

“Had ik een voorspellende blik? Wist ik onbewust dat mijn hart binnenkort aan gruzelementen zou liggen? Was er een moment in mijn leven dat het maken van een lange pelgrimstocht beter uit zo komen dan nu?”

Als Mariska van der Klis ontslag heeft genomen, besluit ze in de periode tussen haar oude en nieuwe baan te gaan wandelen, niet zomaar een wandeling maar de Via de la Plata. Dit is de zwaarste Camino in Spanje.
Vlak voor haar vertrek, biecht haar partner onder dwang van vrienden op dat hij vreemdgegaan is. Van der Klis besluit toch te gaan lopen. Met humor beschrijft ze welke wraakacties ze voor zich ziet voor haar ex partner (die ze overigens niet uitvoert). Het wandelen van de Camino blijkt een goede keuze te zijn

“Maar hier zijn doet mijn boosheid verzwakken, ze verliest haar kracht, doordat ik het eruit loop, stap na stap…”
 
De Camino doet iets met mensen. Alleen zijn, de verlatenheid, het afzien. Het wandelen door de natuur heeft een helende werking, emoties mogen er zijn. Er is tijd en ruimte om naar binnen te gaan. Wrok koesteren doet Van der Klis niet, ze vergeeft haar ex partner en ziet  nog steeds zijn mooie kanten.

“Dat het me is gelukt hem te vergeven, maakt me een leukere vriendin, moeder en partner”.
 
De Camino kent vele uitdagingen. Van der Klis schrijft met humor over “blok lood”, haar rugzak waar ze in eerste instantie ook een föhn, krultang, en hakken in had gestopt waardoor de tas loodzwaar was. Hiken in een hippe spijkershort bleek ook geen succes (lees: pijnlijke schuurplekken). De route stopt officieel in Santiago de Compestella, maar doorlopen naar Finisterre (het einde van de wereld) is wat de auteur besluit te doen.

Onderweg zijn er bijzondere ontmoetingen. Niet allemaal even aangenaam, zo is er de confrontatie met een groep stieren die de weg blokkeren en een herdershond die het op de kuiten van Van der Klis gemunt heeft. Gelukkig zijn de meeste ontmoetingen juist heel positief en verdiepend.
Na dagen alleen gelopen te hebben geniet de auteur ook van het lopen met andere mensen. Iedereen heeft zijn of haar redenen om de Camino te lopen. Niet zelden zijn dit heftige, levensveranderende gebeurtenissen. Het heeft een verbindende werking.

“We kunnen het leed niet ontlopen….”
“Maar door te lopen, zetten we stappen. Stap voor sta proberen we te verwerken wat ons is overkomen”.
 
Van der Klis beschrijft haar tocht beeldend, de natuur, de kleine dorpjes, de overnachtingsplekken, de vriendelijke bevolking, het lekkere eten, haar mede-pelgrims en een onverwachte wending.
Het boek staat vol met prachtige zinnen en wijze woorden, humor ontbreekt echter ook niet, waardoor het boek vlot leest.

“Finisterre is een ode aan de magie van het wandelen, een openharig, meeslepend en geest boek voor iedereen die soms worstelt met het leven en het met hart en ziel omarmt”.
 
Van der Klis is journalist, jurist en moeder. Ze werkte jaren als presentator en redacteur en maakt documentaires. Daarnaast is ze een enthousiast wandelaar en liep talloze Camino’s


Bedankt Alfabet uitgevers en Het Boekencafe voor dit recensie exemplaar.