Louis Paul Boon: Mijn kleine oorlog

Louis Paul Boon schreef een zeer persoonlijk verslag over de gevolgen van Tweede Wereldoorlog in zijn eigen woonplaats Aalst. Het wereldnieuws is ver weg; niet de soldaten staan centraal, maar de burgers. De mensen in het dorp; de mensen die de auteur persoonlijk kent. Mijn kleine oorlog is erg persoonlijk, net zo persoonlijk als het dagboek van Anne Frank, zou ik bijna zeggen. Maar natuurlijk verschillen die twee oorlogsgetuigenissen enorm van elkaar.
Louis Paul Boon schrijft in onvervalst Vlaams en zijn schrijfstijl is qua grammatica en zinnen waarin bijna geen interpunctie zit bijzonder. In het begin best lastig om te lezen. Maar na enige hoofdstukken leerde ik de charme van deze stijl herkennen en waarderen en zag hoe goed hij bij het verhaal past. Bovendien is het eerlijke en oprechte (spreek)taal. Iemand vertelt gewoon wat er bij hun in Vlaanderen tijdens de oorlog allemaal gebeurde. MIJN KLEINE OORLOG gaat niet over helden, maar over kleine luiden die de oorlog moesten doorkomen.
Bijna op het einde van het boek komt de auteur in opstand tegen oorlog en mensen.
“ Laatste roep: Schop de mensen TOT ZIJ EEN GEWETEN KRIJGEN “
Daardoor kan MIJN KLEINE OORLOG ook als een aanklacht tegen oorlog beschouwd worden. Ik moest denken aan “Max Havelaar” waarin Multatuli bijna 100 jaar eerder koning Willem III persoonlijk aanspreekt over de behandeling van de Indonesiërs (Javanen) in Nederlands-Indië.

Ik geef dit niet makkelijke, maar wel erg bijzondere boek vijf sterren.