Goed maar Steinbeck kan beter

‘De parel’ is een klassieker. Oorspronkelijk is hij gepubliceerd in 1947.
De Indiaanse parelvisser Kino woont met zijn vrouw Juana en zijn baby Coyotito in één van de rieten huisjes. Ze hebben het niet breed.
Op een moment vindt Kino een grote parel die veel waard is. Hij droomt van een beter leven met zijn gezin en gaat naar de stad om zijn parel te verkopen. Maar opkopers doen er alles aan om de parel zo goedkoop mogelijk te kopen.
Omdat Kino met deze werkwijze – oplichterij- niet akkoord gaat, vlucht hij met zijn gezin naar het Noorden, naar de grote stad, in de hoop om de parel daar voor meer te verkopen. Maar ze worden achternagezeten door vriendjes van de opkopers.

Het is een sereen verhaal waar veel nadruk gelegd wordt op de natuur in al zijn facetten: de schoonheid maar ook de ruwheid. Hoe Steinbeck de bezigheden van een kolonne mieren beschrijft, of dieren die aan een poel komen drinken, de natuur in het algemeen. Het is altijd gedetailleerd, met soms veel woorden, maar het voelt sereen en natuurlijk aan.

John Steinbeck maakt in zijn boek ‘de parel’ ook een duidelijk onderscheid tussen de armen en de rijken. Of: zij die in rieten huisjes wonen of in huizen van steen en stuc. Of samenhorigheid versus egocentrisch gedrag door hebzucht. Waarbij Steinbeck – zoals in meerdere boeken -het opneemt voor de armen.

Het aantal personages heeft Steinbeck ook beperkt. Kino, Juana en Coyotito zijn de hoofdpersonages. Omdat Coyotito nog maar een baby is, is dit personage niet tot op het bot uitgewerkt. Daarnaast hebben we Juan Tomas (zijn broer) en Apolonia (schoonzus van Kino). Er komt nog heel even een dokter om de hoek kijken en een parelopkoper. Verder zijn er nog de buren die gewoon als buren in het verhaal komen versterken.

Een goed geschreven boek à la Steinbeck waarin hij het opneemt voor de armen en onrechtvaardige situaties aanklaagt.
Maar 'druiven der gramschap' heeft net iets meer. Daarom voor 'de parel' 3 sterren.

‘The pearl’ of ‘La Perla’ is in 1947 verfilmd.