Tragikomisch

‘Ossenkop’ is de winnaar van de Hebban debuutprijs 2025, meteen een inkopper voor de Nederlandse schrijver Manik Sarkar. Hij is geen groentje in de literaire wereld want hij publiceerde reeds losse verhalen en vertaalde ook werken van o.a. Philippe Claudel.

Vader Jensing heeft een slagerij. Zijn zoon zal hem zeker opvolgen. Hij studeert dan ook aan de Slagersvakschool. Wanneer zijn vader sterft, erft hij de slagerij. Torenhoge ambities en een zeer ruime vakbekwaamheid samen met zijn echtgenote aan zijn zijde. Het zou moeten lukken. Maar net zoals iedereen, heeft het leven scherpe kanten voor hem in petto.

De cover is onaantrekkelijk en heeft me niet over de streep kunnen trekken om het boek te lezen. Wel de titel en de synopsis. Zij zijn veelbelovend.
‘Ossenkop’ is in drie delen gesplitst: zijn jeugd, tijdens zijn huwelijk en het vervolg. Drie delen die naadloos in mekaar schuiven. Een roman die zich over een heel mensenleven afspeelt.
De start van de roman is vervelend: ellenlange zinnen waar geen einde aan lijkt te komen. Dit lijkt maar tijdelijk te zijn want verder schrijft Manik Sarkar to the point en korte zinnen. De schrijfstijl deed me denken aan enkele auteurs. Het is na het lezen van een beschrijving van Manik Sarkar, dat dit denken bevestigd werd. De stijl van Philippe Claudel – waarvan Manik romans heeft vertaald -komt terug in ‘Ossenkop’. Ook de droge humor, die het tragische draaglijk maakt. Zoals het tafereel met de kippen van Jans. Ook de beeldende taal die Marnik Sarkar gebruikt is een verademening.

Het thema lijkt ‘vlees’ en ‘dierenleed’ te zijn. Als er dieper gelezen wordt, is dat niet het hoofdthema. Hoe vakbekwaam je ook kan zijn, hoe groot de ambities ook moge zijn, ondernemerschap is een must. En de bureaucratie hangt er aan te zwabberen.

Marnik Sarkar geeft ook vrij gedetailleerde beschrijvingen van slachtingen en verteld vanuit de dieren hun perspectief. Dit bewijst niet alleen de uitmuntende vakbekwaamheid van Rensing Jr. , maar bewijst ook dat de auteur degelijk opzoekwerk gedaan heeft.
Het groeien van de personages is in ‘Ossenkop’ niet het belangrijkste. Het zou ook geen meerwaarde zijn, denk ik. Er wordt een korte persoonsbeschrijving gegeven, en verder niets. Ook het hoofdpersonage Rensing blijft stabiel en ontwikkelt zich praktisch niet.

Een citaat dat ik erg mooi vond en dat een voorbeeldje is van de prachtige beeldende taal:
‘… het schuim dat het water dooraderde als biefstukken…’

Een mooie debuutroman die vlot leest met gewaagde taferelen. De droge humor en de prachtige beeldende taal maken het draaglijk. Een tragi-komedie die ik graag gelezen heb.