Verleden, heden en futurisme vloeien in elkaar

Rob van Essen is een Nederlandse schrijver, vertaler en recensent. In 1996 debuteerde hij met ‘Reddend zwemmen’. Zijn vijfde roman ‘Visser’ werd in 2009 genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs. In 2019 en 2024 won hij de Libris Literatuur Prijs met zijn romans ‘De goede zoon’ en ‘Ik kom hier nog op terug’. Rob van Essen is gehuwd met de Belgische schrijfster Lize Spit.

Na het overlijden van zijn moeder, blikt Rob van Essen terug op zijn leven en dat van zijn ouders. Hij maakt een reis naar een onbekende bestemming. Zijn reisgenoot kent wel de ware bestemming en het doel van deze tocht.

Het is het eerste werk dat ik van Rob van Essen lees. Op basis van de synopsis kocht ik dit boek.
De cover is heel gestileerd. Tram nr. 6. Dit verwijst naar de leeftijd van Rob. En dat is ook waar het boek over gaat. Het boek is verdeeld in delen en hoofdstukken. De delen bestrijken een periode van zeven dagen.

Het begin doet raar aan en het duurde even voordat ik in het boek, in het verhaal zat door de soms abstracte schrijfstijl. Maar vooral door de immens lange zinnen die ‘gejaagd’ aanvoelen. Ook catapulteert de schrijver je regelmatig naar het verleden waar andere personages een rol spelen. Eens goed vertrokken, leest het als een trein en is het mogelijk op bepaalde momenten diagonaal te lezen.
Rob van Essen komt eerlijk over. Er is niets in de roman waar ik aan zou kunnen twijfelen, ook al speelt het zich af in een eerder surrealistisch of op zijn minst futuristisch decor. Het verhaal, zijn terugblik, is herkenbaar bij velen en is in openheid en eerlijkheid geschreven met een portie humor en sarcasme die niets afbreekt aan de (harde) realiteit. Zoals bijvoorbeeld Robs beschrijving van ruitenwissers: de ene lijkt de andere te slaan. Bepaalde delen zijn mediatief, spiritueel en filosofisch.
Het hoofdthema in dit literair werk is vooral dementie, verval en afscheid. Deze ‘achteruitgang’ die niet meer stopt, lijkt eenvoudig te dragen zijn. De auteur beschrijft ook de evolutie in een gezin of familie, de tijdstroom en de weerslag op het gezinsleven. Maar ook de technologische evolutie, bijvoorbeeld robots die voor mensentaken ingezet worden. Rob van Essen maakt er geen drama van, maar laat op een droge, smaakvolle en humoristische manier zijn mening hierover weten.
De personages zijn best wel oké. Er zijn er ook niet te veel zodat het goed te volgen is. Soms komt het wel verwarrend over.
Verder is ‘De goede zoon’ goed opgebouwd en het klopt ook. De combinatie met het autobiografische relaas tegen een futuristisch en soms surrealistisch decor met spirituele elementen is geslaagd.

‘…bomen bukken, gaan door de knieën en veranderen in houterige struiken …’ is een van de vele prachtzinnen.