Eerlijk boek zonder emo-rollercoasters

Graag bedank ik uitgeverij Atlas Contact voor dit recensie-exemplaar!

Een aantal jaren geleden had Christine Visser een langdurige relatie met een gehuwde acteur. Een geheime relatie waar zij haar bewuste rol als minnares doorleefd heeft. Haar minnaar Wieger overlijdt aan kanker en laat twee weduwen en kinderen na.

Met ‘Schaduwweduwe’ wil Christine Visser haar plaats als volwaardige weduwe innemen in de maatschappij. Net zoals een ‘echte’ weduwe, hebben de minnares-weduwen ook een grote liefde verloren en hebben ze ook verdriet, maar dat mag niet gezien worden. Door dit memoir te schrijven, stapt Christine Visser uit de schaduw. Het is haar debuut dat door steun en aanmoediging van haar naaste omgeving vorm heeft gekregen.

De cover is sprekend en geeft door een beeld de gehele inhoud weer: een deel zichtbaar, het andere niet.
De krachtige en gevatte proloog belooft veel goeds. Korte en langere zinnen afgewisseld, geen onnodige details. Het is een samenvatting over wat komen gaat. De sfeer is gezet. De vlotte, naturelle en consequente schrijfstijl zorgt ervoor dat je direct in het verhaal zit. Superlatieven zijn niet (of nauwelijks) gebruikt: het verhaal krijgt hierdoor een glans van eerlijkheid zonder overtuigingszucht of de hang naar ‘gelijk krijgen’.

Christine blikt ook terug naar haar jeugd en haar ouders, stelt diepgaande vragen en reflecteert op haar eigen situatie of persoonlijkheid. Dat is moedig. Ook voor moeilijkere thema’s deinst ze niet terug: rouw, schuld – onschuld, slachtoffer- daderschap, … . Ze durft ook de bekrompen maatschappij in vraag te stellen en dit op een bescheiden manier. Wat ook fijn is, is dat ze andere boeken vermeldt die haar geholpen hebben bij het hele rouwproces.

De opbouw van het boek is soms verwarrend en moeilijk. Er zijn drie tijden: tijdens de relatie met Wieger, na zijn dood en een terugblik naar het verleden van Christine (ouders, jeugd). Alles is in tegenwoordige tijd geschreven en maakt het verhaal daardoor krachtig en levendig. Maar het is ook moeilijker te volgen omdat je zelf moet switchen.
De personages die Christine in ‘Schaduwweduwe’ betrekt en een volwaardige plaats geeft, zijn overzichtelijk en goed uitgewerkt. Niet te veel details, maar als lezer kan ik me ze wel goed inbeelden.


Er is een zin die me is bijgebleven en die het boek samenvat:
P 89: ‘De dood velt geen oordeel, maar graast gaten in ieders gazon’.

Een eerlijk boek over hun relatie, hun liefde die ‘geheim’ moest blijven. Een memoir over hoe een minnares haar plaats deelt met een echtgenote in goede en slechte tijden.
Een heel mooi en doordacht einde.