Niet zo goed als 'Bloemen op zolder'

Virginia Andrews werd in 1923 in de Verenigde Staten geboren en overleed in 1986. Vanaf haar vijftiende was ze rolstoelpatiënte na een val van de trap. Na een succesvolle carrière als commercieel kunstenaar, illustrator en portretschilder, legde Virginia zich toe op het schrijversschap.
‘Bloemen op zolder’ – uit de Dollangangerserie -was haar debuut, gepubliceerd in 1979. De roman waarmee ze bekendheid verwierf. Vanaf dit moment publiceerde Virginia Andrews jaarlijks een roman.
‘Als er doornen zijn’ is het derde boek uit de Dollangangerserie.
Andere series zijn onder andere: Ruby-serie, Casteel- serie en Weeskinderen-serie.
Paul van Loon is de eerste vertaler.

Cathy en Chris vormen samen een gezin met hun zonen Bart en Jory. Naast hen staat een grote villa leeg. Tot op een moment er een oude dame, helemaal in het zwart gekleed, komt wonen.

‘Bloemen op zolder’ was het eerste boek dat ik van Virginia Andrews las en het heeft me echt aangegrepen: het plot, de personages maar ook de schrijfstijl. Het tweede boek heb ik ook mogen smaken. Mijn verwachtingen lagen torenhoog. Hoewel het verhaal ook weer goed geschreven is, volgt er toch een ‘maar’. Het niveau van boeken 1 en 2 haalt ‘Als er doornen zijn' niet.

‘Als er doornen zijn’ is verdeeld in hoofdstukken met elk een titel. Het wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief vanuit Jory en Bart. Soms is het moeilijk en verwarrend om uit te maken wie het vertelt. Want namen worden niet direct genoemd. De titels van de hoofdstukken dekken soms de lading. Soms ook niet en dan is het zoeken naar de samenhang.
Spanning zijn er voldoende en zijn ook heel evenwichtig en gestructureerd opgebouwd. De hoogtepunten zijn op hun beste tijd. De personages kennen we al van eerdere boeken. Er komen er in ‘Als er doornen zijn’ nog bij. Net even interessant, net even ‘luguber’ of dat tikkeltje anders. Maar toch nog realistisch.
Ook de beschrijvingen van de huizen, landschappen en situaties zijn vrij gedetailleerd, zonder dat je je in deze details verliest. Virginia Andrews geeft net genoeg details om je een beeld te kunnen vormen.
Op momenten is het verhaal wel langdradig, zoals het geleuter over de knie van Catherine (Cathy).

Hoewel er aangegeven wordt dat elk deel van de Dollanganger-serie apart gelezen kan worden, zijn er toch stukken bij van het verhaal waar je de draad bij kwijtraakt als je de vorige delen niet gelezen hebt. Of dat delen minder ‘interessant’ zijn.