Dankbaarheid primeert

Ismaîl Mamo (1996) werd geboren in Koerdistan, Syrië, waar hij op het punt stond om geneeskunde te gaan studeren toen hij voor ISIS moest vluchten. Na een lange tocht kwam hij aan in Ter Apel, daarna in Rotterdam. In dit boek vertelt hij over zijn overlevingstocht. De jongeman vertelt zijn persoonlijke verhaal aan het graf van zijn overleden moeder, aan de hand van opgenomen gesprekken die hij neerschrijft als 13 brieven.

Er zit weinig variatie in de schrijfstijl, weinig boeiende zinnen. Het verhaal is geschreven vanuit het ik-standpunt waarbij het ene ik-feit het andere ik-feit opvolgt. Alle aandacht gaat uit naar de feiten, die op zich volstaan om de ernst van de overlevingstocht uit te dragen, maar die verder weinig diepgang in het innerlijke leven van het hoofdpersonage brengen, vooral wat betreft gevoelsleven en gedachtegangen. De dankbaarheid voor wat er wel is, voor de kansen die Nederland hem biedt, beperken een andere diepere laag. De eenzijdige vertelling zorgt voor een gebrek aan een echte inkijk. De korte, behoorlijk eenvoudige zinnen creëren wel een hoog leestempo.
De sterkte van het verhaal zit vooral in de beschrijving van de realiteit, een drama dat fictie overtreft. Het beoogt het doorzettingsvermogen van de jongeman centraal te stellen. Daarnaast is het een roep om de mens achter dé vluchteling voor ogen te houden.

“Mam, ik ben geen crisis” vertelt het menselijk verhaal van iemand die de oorlog ontvlucht, waardoor zo’n overlevingstocht een persoonlijk karakter krijgt. Het toont niet alleen de kracht van een individu maar draagt ook de hoop uit om als individu benaderd te worden. Het boek bevat echter weinig literaire waarde en het ontbreekt soms aan een diepere innerlijke inkijk in de gevoelswereld van het individu, wellicht omdat hij zijn dankbaarheid voor de geboden kansen wenst te benadrukken.