Schoonheid en melancholie verenigd in een prachtig verhaal

De Koerdische Daijri is een zachtaardige jongeman schrijft Anne van Zwieten op de achterflap. Die karaktereigenschap heeft Anne heel duidelijk weten te maken in de karakterbeschrijving van Daijri. Je kunt bijna niet anders dan een enorme sympathie opbrengen voor deze gevoelige, onzekere en ontheemde jonge vluchteling uit Iran. Gedurende het verhaal maakt Djairi een enorme ontwikkeling door die hem uiteindelijk maken tot een man die weet waar hij voor staat en die een heel duidelijk doel voor ogen heeft. Zijn talent voor het bespelen van de setar, maar misschien nog meer zijn houten mozaïk inlegwerk heeft hem daar enorm bij geholpen. Het is prachtig om te lezen hoe Anne de intense passie die Daijri heeft voor beide kunstvormen beschrijft. De auteur heeft zich daar goed verdiept.

Ik heb enorm genoten van het verhaal en van de poetische en zintuiglijke schrijfstijl van Anne. Een mooi verhaal vertellen dat de lezer blijft boeien is al een opgave, maar het zo mooi opschrijven met zulke prachtige en duidelijke zinnen met een woordkeuze die iedere keer raak is, is slechts weinigen gegund.

Een voorbeeld uit de vele mooie zinnen:
"Herinnering werd mijn metgezel. Ik compenseerde mijn verkilde, gebroken hart door het hout zo te bewerken dat elke splinter, elk scherp hoekje zachte vormen kreeg. De golven in mijn werk. Vloeiende vormen, zoals water verbinding zoekt zonder af te ketsen op scherpe rotsen, zo zocht ik naar zachtheid, troost en verbinding met mezelf".

Dit boek verdient alle aandacht en is zijn vijf sterren meer dan waard.