Romantiek ten top

Marceline schrijft met al haar zintuigen. Al eerder schreef ik 'Je voelt de wind bijna over je wangen strijken en je proeft de zilte lucht van de zee als zij verhaalt over de kusten van Ierland of Schotland'. Dat is ook zeker het geval bij deze Schotse eilandnovelle waarin wij Doug volgen als hij terugkeert naar het eiland als de nieuwe Laird van een klein Hebrideneiland. Niet alleen Doug neemt een belangrijke plaats in het verhaal in, ook Jane, de beheerder van de eilandwinkel, krijgt als personage minstens zoveel aandacht. Bij het lezen van deze prachtige romance valt mij op dat de tijd op dit eiland op alle manieren stil lijkt te staan. De bewoners zijn niet echt met hun tijd meegegaan. Zo wordt het heel normaal gevonden dat wanneer Jane trouwplannen heeft zij zonder tegensputteren haar werk in de winkel stopzet en zich vol overgave wijdt aan haar nieuwe taak als vrouw van...
In deze kleine gemeenschap wordt het onvermijdelijke gekonkel, de onderlinge afgunst , maar ook de saamhorigheid van de bewoners goed beschreven. Ergens halverwege het verhaal, "toen ze elkaar hadden". verslapte mijn aandacht iets, maar door een twist pakte ik het daarna weer op. Marceline bedient zich veelvuldig van metaforen, die vaak heel raak zijn, maar een enkele keer iets teveel. Haar schrijfstijl is mooi en meeslepend. Liefhebbers van romantiek en een mooi verhaal komen in deze novelle volop aan hun trekken.