Een groots meeslepende roman

Net toen ik van plan was om kariger om te gaan met het geven van sterren las ik 'Het einde van de eenzaamheid'.
Ik kan niet anders dan grote bewondering hebben voor Benedict Wells die dit boek schreef toen hij slechts tweeëndertig jaar was. Zoveel wijsheid en inlevingsvermogen. Hij schrijft alsof hij een levenservaring heeft van iemand die al een heel lang leven achter zich heeft..
Het boek begint met de hoofdpersoon Jules die na een ernstig motorongeluk wakker wordt in het ziekenhuis. Wells opent met de prachtige zin. "Ik ken de dood al heel lang, maar nu kent de dood mij ook".
In de kale ziekenhuiskamer komen allerlei herinneringen uit zijn jeugd naar boven. Door het overlijden van zijn ouders komen Jules van zeven, zijn broer Marty en zus Liz terecht in een internaat. Voor Jules is dit een moeilijke tijd. Hij worstelt met het grote verdriet van verlies en ontheemding. Alleen met de mysterieuze Alva kan hij vriendschap sluiten.
Wells schrijft op een indringende manier zonder dat hij daar allerlei kunstgrepen met moeilijke taal voor nodig heeft. Het was mijn eerste kennismaking met de schrijver. Dit boek heeft diepe indruk op mij gemaakt en ik ga zeker zijn andere boeken lezen waarvan 'Dromer'de laatste is die is verschenen.