Een psychologische thriller die onder je huid kruipt

Meisje zonder verleden - Michael Robotham
De thriller opent met een raadselachtig motto, zeker voor een verhaal waarin de dader van een moord wordt gezocht:
“… DE waarheid is zelden zuiver en nooit eenvoudig…”(blz 6)
Twee fascinerende karakters vormen de hoofdpersonages. Evie Cormac en Cyrus Haven. Niemand weet precies wie Evie is, noch haar leeftijd, noch haar naam of afkomst. Zij is gevonden in een huis, waar een vermoorde man lag, ze zat in een geheime kamer. Nadat ze veel pleeggezinnen heeft versleten en veel jeugdzorgwerkers tot ‘overspanning’ heeft gedreven, zit ze nu in een gesloten jeugdinrichting. Evie heeft een opmerkelijke eigenschap: Ze kan zien wanneer iemand liegt. Ze zegt in een gesprek met de psycholoog Cyrus:
“…. Heb je een gave?” vraagt Cyrus. – “ Nee.” - “Een vloek dan?” - Evie heft haar hoofd om me aan te kijken, haar ogen zijn als een spiegel en weerkaatsen mijn reflectie naar mij terug. - “Ja!” is haar antwoord. (blz 70)
Evie zegt binnenkort achttien jaar te zijn en wil dan uit de inrichting. Cyrus heeft de schone taak te beoordelen of dit mogelijk is. Evie blinkt niet uit in zelfacceptatie of een positief zelfbeeld.
“… Niemand kan zo haten als ik. Ik haat mijn lichaam. Ik haat mijn gedachten. Ik ben lelijk, dom en vies. Beschadigd. Niemand zal mij ooit willen.
De pestkop brult. De pestkop lacht. De pestkop wint! …”(blz 24)
Doordat het verhaal met twee perspectieven werkt, lees je precies hoe Evie over Cyrus denkt. En ook andersom, Cyrus probeert te achterhalen hoe hij zijn waarnemingen moet uitleggen. Dat gaat op een andere manier dan de wijze waarop de recherche dat doet. Cyrus vaart onder andere op zijn intuïtie
Deze twee perspectieven vormen elk een verhaallijn. In het begin wordt er veel aandacht geschonken aan de lijn van Cyrus. Tot bladzijde 201 is Cyrus wisselend 2 tot 5 keer in een hoofdstuk achter elkaar aan de orde, tegenover Evie elke keer maar 1 keer. Zo leer je veel van Cyrus in zijn werk als forensisch psycholoog. Bij de moord op Jodie Sheehan wordt zijn hulp ingeroepen door Lenny Parvel, de hoofdinspecteur.
Naast dit ‘recherche gegeven’ speelt de relatie tussen Evie en Cyrus een rol. Als Evie door de rechtbank terug dreigt te worden gestuurd naar de inrichting, neemt Cyrus de rol van ‘pleegvader’ op zich. Robotham weet de relatie tussen hen beide prachtig uit te diepen, de karakters boeiend neer te zetten, zonder daarbij de andere verhaallijn uit het oog te verliezen.
Het verhaal krijgt spanning door de diverse cliffhangers waarmee een hoofdstuk eindigt: (blz 100)
“… het dringt tot ons beide door dat Jodie niet het meisje is dat we dachten…”
Door deze kleine opmerkingen, door de korte hoofdstukken en vlot leesbare zinnen blijft de spanning gehandhaafd. Bovendien, mocht je als lezer willen meedenken, je wordt geregeld op het verkeerde been gezet. Het plot draait, je verdenkingen switchen, elementen veranderen.
De verhaallijnen komen dichter bij elkaar, Cyrus en Evie krijgen tegen het eind om-en-om een hoofdstuk… Ze vullen elkaar aan, dialogen worden ‘snel’ neergezet, in korte zinnen, naar de werkelijkheid. Het houdt de vaart én de spanning hoog.
Het resultaat: je wilt doorlezen, je wilt de volgende stap weten, je bent zo betrokken… het boek wegleggen? … ‘t is geen optie.
De ontknoping is zo onverwacht en zo adembenemend…
Dit boek is het eerste van een serie… ik hoop dat de andere delen snel verschijnen! Wat een prachtige thriller… en echte page-turner.