Ongelooflijk, wat een prachtig boek!

Waar maanlicht vleugels raakt. - Dietske Geerlings

Als je dit boek openslaat merk je al direct de verschillende typografieën op . Grote en dik gedrukte woorden en heel klein gedrukte zinnetjes. Schuingedrukte tussenteksten die bij lezing steeds terug blijken te komen, ze duiden iets aan, zijn filosofisch en poëtisch de ‘pareltjes’ van de tekst.
De oplettende lezer zal direct op de eerste bladzijde worden getriggerd door de tekst:
‘… wat begint als geschiedenis, eindigt als herinnering en daar tussenin vallen gaten…’
Het zet je aan het denken. Heeft dit boek iets met de geschiedenis te maken? Of is het de geschiedenis van de personages?
De allerlaatste bladzijde:
‘… Herinnering. Weet jezelf aanhoudend gedragen door de vleugels van ons licht en bewogen bestaan …’
De toon is gezet, ik verwacht veel en het komt uit! Een prachtige tekst, onderbroken met veel tussenteksten, poëtisch en/of filosofisch, die lijnen uitzetten naar andere gebeurtenissen. De typografieën zijn ijzersterk
(blz 23) zij verdiepen de beleving van de lezer, de typografie is de wegwijzer naar emotie (blz 62).
Er is een verband tussen Beethoven op de cover en de tekst van de Proloog. Dit verband ontdek je pas tegen het eind van het boek.
Het verhaal gaat over Jytte en haar ouders en grootouders. De moeder van Jytte komt om bij een vliegtuigongeluk. Als klein meisje van 5 jaar moet zij dit verdriet zien te verwerken ( zeer aangrijpend wordt dit beschreven!) Haar vader Aron kan haar niet steunen, hij vecht met zijn eigen rouwproces!
“… verdriet nam veel ruimte in bij Aron, het hing in zijn haren, kroop in zijn huid en in zijn bewegingen…” (blz 48)
Er is een parallel tussen vader Aron en Jytte. Ook hij is door één ouder groot gebracht, zijn moeder Naomi werd alleen gelaten door haar man. Dit soort paralellen kom je geleidelijk aan veel tegen in de tekst. Er zijn veel overeenkomsten tussen de hoofdpersonages: tussen Naomi en Jytte, tussen de moeder van Jytte: Dorinthe en de moeder van Aron: beide vrouwen zijn door de biologische vaders van hun kind verlaten, omdat zij het vaderschap niet aandurfden!
Aron en Dorinthe vormen samen met een bevriend stel het Mondschein Ensemble, geïnspireerd door de sonate van Beethoven. Zie de cover. Muziektermen markeren de delen van het boek. De Mondschein sonate is ook een sleutel in het verhaal. Deze sonate heeft drie delen met verschillende tempi. Het weerspiegelt het leven van de personages. Het eerste deel is eenvoudig en betoverend, als het licht van de maan. Het spiegelt Dorinthe zingend bij de vleugel die Aron bespeelt en waar Jytte naar luistert. Er is verbondenheid. Maar twee dissonanten in dit Adagio gaan door merg en been, voorspellen zij de afgrond in deel III?
In het tweede deel is mama Dorinthe gelukkig, ondeugend, lachend. Het lijkt alsof ze springt.
Het derde deel: Je bent overgeleverd aan hogere machten, aanrollend, er is geen ontkomen aan, je bent weerloos! Dit is hun noodlot. Dorinthe verongelukt. Zou het vliegtuig zijn neergekomen zoals de melodie ook duizelingwekkend afdaalt? En zij? Aron en Jytte? Dalen zij ook duizelingwekkend af? En hoe bizar, het eerste deel klinkt als een dodenmars, als een begrafenismars! Het bestaat uit een stijgende drieklank
(drie personages!). Voor mij symbool voor de stormachtige emoties die dan hun leven beheersen.
De delen hebben de ’titels’ van de delen van de Mondschein sonate.
Jytte komt graag bij de moeder van Aron, bij Naomi.
“… Naomi haar gedachten waren een beetje vervilt. Laagjes waren aan elkaar gaan plakken en zij kon lang niet altijd de weg nog vinden…” (blz 72)
Jytte vindt de kleur van Naomi’s haren als van engelen.
Het thema ‘Engelen’ komt vaak voor, zowel in het proza als in de tussenteksten. Staan zij voor de liefdevolle ‘boodschappers’, is hun energie zo verfijn als hun vleugels?
“… ijl en dun zijn de vleugels van engelen / hoger en hoger in de donkere hemel / het licht van de man raakt de vleugels / van zijde het licht van de maan raakt ze aan…” (o.a. blz 96)
Ook de maan is een veel voorkomend thema binnen de tussenteksten: staat het voor reflecteren, intuïtie, vrouwelijkheid?
Het verlies verwerken? Dat zal nooit lukken, het gemis blijft bij de personages, het gemis van Dorinthe. Maar ze vinden uiteindelijk wel een weg om door te gaan.
“… de maan krijgt vleugels / het licht maakt zich los/ uit de (maan)steen/ maakt zich los/ uit de maan…” ( blz 368)
In dit boek zitten zoveel prachtige passages, zoveel schitterende dialogen tussen kinderen onderling en/of met volwassen… prachtige tussenteksten. Er zijn veel parallellen te ontdekken, veel ‘raadsels’ op te lossen.
“… feiten maken zich los/ schikkend zich / tot nieuwe verhalen/ nieuwe levens…” ( blz 353)
Je moet het eigenlijk meerdere keren lezen en elke keer zul je gaan genieten .
Voor mij was het puur GENIETEN. Ik vind het jammer dat het uit is!
Helaas kan ik geen 6 sterren geven!!