Lezersrecensie
Waar vuur waarheid wordt.
De Vuurvrouw leest alsof iemand je bij de schouders grijpt en dwingt te kijken. Niet wegkijken. Niet verzachten. Patricia Van Hemert schrijft met de intensiteit van iemand die weet dat tijd eindig is en waarheid noodzakelijk. Dit is geen boek dat je rustig consumeert; het brandt zich een weg naar binnen.
Het uitgangspunt is meedogenloos: acute leukemie, het vooruitzicht van sterven, en de angst dat haar dochters haar nooit echt zullen kennen. Van Hemert kiest niet voor berusting of heldendom, maar voor radicale eerlijkheid. Ze schrijft zoals ze besluit te leven: ongecensureerd, schaamteloos en op haar eigen voorwaarden. Dat maakt dit boek even ongemakkelijk als verslavend.
De kracht van De Vuurvrouw zit in de dubbele tijdslijn. In het heden is er de strijd tegen kanker, tegen het lichaam dat haar verraadt, en tegen de maatschappelijke reflex om zieke vrouwen klein, lief en dankbaar te maken. In het verleden ontvouwt zich een verboden liefde binnen de katholieke mediawereld: intens, zinderend en destructief. Geen romantische ontsnapping, maar een affaire die haar wakker kust en alles kost. Van Hemert spaart zichzelf nergens. Ze laat zien hoe verlangen kan bevrijden en verwoesten.
De combinatie van kanker, seks en katholiek geloof is op papier bijna provocatie, maar in dit boek voelt het volstrekt logisch. Juist omdat Van Hemert niet choqueert om het choqueren, maar omdat ze weigert te liegen. Over lust. Over schaamte. Over woede. Over moederliefde die niet altijd zacht is, maar wel absoluut.
Stilistisch is De Vuurvrouw rauw en direct, soms messcherp, soms bijna poëtisch in zijn eerlijkheid. Ze schrijft zoals vuur werkt: alles wat niet echt is, wordt weggebrand. Wat overblijft, is kwetsbaar, pijnlijk en zuiver. Dit is geen troostboek voor wie ziek is, geen keurige memoires over ‘veerkracht’. Dit is een confrontatie met wat het betekent om vrouw, moeder, minnares en sterfelijk mens te zijn.
De Vuurvrouw is voor lezers die durven. Die niet zoeken naar geruststelling, maar naar waarheid. Patricia Van Hemert bewijst dat leven, zelfs op de rand van de dood, niets te maken heeft met netjes zijn. Dit boek laat je achter met brandwonden en met het besef dat eerlijk leven misschien wel de meest radicale daad is die er bestaat.
Het uitgangspunt is meedogenloos: acute leukemie, het vooruitzicht van sterven, en de angst dat haar dochters haar nooit echt zullen kennen. Van Hemert kiest niet voor berusting of heldendom, maar voor radicale eerlijkheid. Ze schrijft zoals ze besluit te leven: ongecensureerd, schaamteloos en op haar eigen voorwaarden. Dat maakt dit boek even ongemakkelijk als verslavend.
De kracht van De Vuurvrouw zit in de dubbele tijdslijn. In het heden is er de strijd tegen kanker, tegen het lichaam dat haar verraadt, en tegen de maatschappelijke reflex om zieke vrouwen klein, lief en dankbaar te maken. In het verleden ontvouwt zich een verboden liefde binnen de katholieke mediawereld: intens, zinderend en destructief. Geen romantische ontsnapping, maar een affaire die haar wakker kust en alles kost. Van Hemert spaart zichzelf nergens. Ze laat zien hoe verlangen kan bevrijden en verwoesten.
De combinatie van kanker, seks en katholiek geloof is op papier bijna provocatie, maar in dit boek voelt het volstrekt logisch. Juist omdat Van Hemert niet choqueert om het choqueren, maar omdat ze weigert te liegen. Over lust. Over schaamte. Over woede. Over moederliefde die niet altijd zacht is, maar wel absoluut.
Stilistisch is De Vuurvrouw rauw en direct, soms messcherp, soms bijna poëtisch in zijn eerlijkheid. Ze schrijft zoals vuur werkt: alles wat niet echt is, wordt weggebrand. Wat overblijft, is kwetsbaar, pijnlijk en zuiver. Dit is geen troostboek voor wie ziek is, geen keurige memoires over ‘veerkracht’. Dit is een confrontatie met wat het betekent om vrouw, moeder, minnares en sterfelijk mens te zijn.
De Vuurvrouw is voor lezers die durven. Die niet zoeken naar geruststelling, maar naar waarheid. Patricia Van Hemert bewijst dat leven, zelfs op de rand van de dood, niets te maken heeft met netjes zijn. Dit boek laat je achter met brandwonden en met het besef dat eerlijk leven misschien wel de meest radicale daad is die er bestaat.
1
Reageer op deze recensie
