Tot het water ons niet meer scheidt

Ik verbaas me erover hoe Corina Bomann rondom zoveel tragiek zo’n pakkend en ontroerend verhaal kan schrijven! Van begin tot het eind hield dochter Alexa me in haar greep met haar ontdekkingen over het verzwegen verleden van haar moeder Cornelia. Er zit veel mooie symboliek verweven in het verhaal dat leest als een toneelstuk over een onmogelijk geworden ware liefde, zoals de Hamburgse vloed van 1962 veel levens ontwrichtte. Maar ook de rozentuin komt overal terug als verbindende factor. Het deed me op een vreemde manier denken aan de country hit van Lynn Anderson (1973): “I beg your pardon. I never promised you a rosegarden.” Volg je hart, maar weet ook wanneer je moet ophouden en gewoon tevreden moet zijn met de liefde(s) die je hebt.