Bevrijding van de Anglo-Ierse vloek

Tot mijn grote verrassing bracht Santa Montefiore nog een vijfde deel uit over de Deverill’s in Cork, Ierland. Hun fictieve geschiedenis begon samen met de bouw van een kasteel door de Engelse graaf Barton Deverill op het landgoed van de door de Britse troon onteigende Ierse O’Learry’s in 1662. De nazaten werden opgezadeld met deze opdracht: “Het kasteel van een Deverill is zijn koninkrijk”. Santa Montefiore startte de geschiedenis van haar eigenzinnige Deverill serie begin 1900 met in de hoofdrol de bovenzintuiglijk begaafde jonge Kitty Deverill. Ze werd volwassen tijdens de Troebelen, de inlandse strijd om een onafhankelijk Zuid-Ierland. Het vermeende laatste en vierde deel ging in de tijd terug naar een ‘vergeten’ Deverill-vrouw uit 1892 én een Deverill-vrouw uit 1961. Door de eeuwen heen zijn alle Deverill’s met sterke vrouwen gezegend. Dat hadden de mannen wel nodig! In een handgeschreven brief voorin het boek vertelt Santa Montefiore dat dit nu definitief het laatste deel over het kasteel is gedateerd in het nu van de jaren 80 vorige eeuw en dat ze mogelijkerwijs extra delen gaat schrijven verder terug in de geschiedenis dan 1900.

Het fictieve verhaal van de Deverill’s weerspiegelt tegelijkertijd het historische verhaal van de wrijving en spanning tussen de Engelsen en Ieren door de eeuwen heen. Liefde- en haatrelaties maken het leven in Cork complex. Het kasteel van de Deverill’s is het kloppend hart en tegelijkertijd het schopstoel van de bewoners van het aangrenzende gehucht Ballinakelly. Ook dit vijfde deel van de serie kan je beter niet als standalone lezen. Voor de Deverill’s verslaafden is het een feest van herkenning. Je krijgt net als de Deverill’s en betrokkenen een acceptabel slotakkoord en ‘redemption’. In 1985 is het kasteel een hotel geworden. De laatste eigenaar Lord JP Deverill woont alleen met zijn huishoudster in het Jachthuis. Hij is een zware drinker geworden na de scheiding van zijn vrouw en de verkoop van het familiekasteel. Margot Hart is een journaliste en doet in opdracht van de nieuwe rijke eigenaresse onderzoek naar het kasteel en de Deverill’s. Haar doel is een evenwichtige biografie te schrijven en geen rotzooi vol sappige verhalen.

De voorkennis van de gebeurtenissen in voorgaande delen is heel leuk voor de lezer wanneer Margot het ware verhaal boven water probeert te krijgen. Santa Montefiore kruipt als alwetende verteller in de hoofden van de personages waardoor je te weten komt hoe ze met deze nieuwe uitdaging omgaan. Wat ze wel of niet willen vertellen aan de journaliste en weer haar reactie daarop. Een heel leuk element is de overleden Kitty die regelmatig in het boek zo haar commentaar en verontwaardiging uit op het hele gebeuren. Halverwege vliegt Santa Montefiore in haar schrijven spiritistisch gezien steeds meer uit de bocht, alsof ze te lang doorgaat om haar punt te maken en het haar maar niet lukt om het puntige te vinden. In dit laatste deel miste ik de humor en overheerste de zoetsappige zwaarmoedigheid. Aan de andere kant zie ik Santa Montefiore een geheel eigen stijl uitproberen die mij zeer bevalt wanneer ze dit eenmaal gepolijst krijgt in volgende boeken.