Sterk in het ei

Dit is een prachtig verhaal over opgroeien oog in oog met de dood. De hoofdpersoon Jules, zijn broer Marty en zus Liz maken dit al op te vroege leeftijd mee. En worstelen met hun leven zonder ouderlijke liefde. Na het ongeluk van hun ouders gaan ze naar een kleurloos internaat en ze worden van elkaar gescheiden. Jules is wanhopig en heeft een niet gestilde honger naar geborgenheid. Elk apart hunkert naar het hechte gezinsleven van vroeger. Elke keer als ze elkaar zien kunnen ze elkaar niet bereiken. Toch blijft dit door de dood uit de bocht gevlogen gezin naar elkaars warmte verlangen. Het wordt een spel van aantrekken en afstoten. Ook met de buitenwereld.

Benedict Wells weet hele diepe existentiële gevoelens heel poëtisch te verwoorden, het hele boek is doorspekt met tragedie en levenslessen. Vroeg of laat worden wij ons er bewust van dat wij dood gaan en zijn. Ieder gaat er op eigen manier mee om. “De dood is het tegendeel van het oneigenlijke,” mijmert Jules. Een van de vele prachtige verrassende zinnen. Toch werd ik niet bevangen door zwaarmoedigheid, omdat Benedict op het juiste moment lichtpuntjes in zijn tekst verwerkt. Zoals deze reflectie van Alva, de zielsverwante van Jules:
'Om je ware ik te vinden moet je vraagtekens zetten bij alles wat je bij je geboorte hebt aangetroffen. En een groot deel daarvan ook kwijtraken, want vaak leer je pas door verdriet wat echt bij je hoort… Juist door die breuken leer je jezelf kennen.'
Maar om dat écht te kunnen moet je wel ‘sterk in het ei zijn’. Hoopgevend boek hoe met ziekte, ongeluk en dood om te gaan.