“Is liefde genoeg om alles wat vertrouwd is achter te laten?”

In deze non-fictie roman wordt het verhaal van de ontsnapping van Hugo de Groot uit slot Loevestein verteld vanuit het perspectief van Elske, de dienstmeid, en echtgenote Maria en overall door een alwetende verteller (de schrijfster). Naar mijn idee had dit verhaal mooier verteld kunnen worden. Ik vond het lineair vertelde verhaal teveel tijdsgaten vertonen, teveel passages met duidelijk ‘even’ ingevoegde weetjes met informatie, teveel onwaarschijnlijke gedragingen door de filmische (of juist theatraal poëtische??) stijl van schrijven (kies voor theaterstijl of film, nu raakte ik vaak de draad van het verhaal kwijt) en er was voor mij te weinig tot geen gelegenheid om me in te leven in de hoofdpersonages. Blijft het verhaal van de ontsnapping zelf natuurlijk wel interessant en ook leuk dat het verteld wordt vanuit de ogen van de betrokken vrouwen. Ondanks de door mij ervaren onhandige gekunsteldheid van de schrijfster heb ik het idee dat Wouda haar vak verstaat (ik ruik potentie!), heeft ze het boek voldoende gedocumenteerd en blijft het verhaal gedurende de hoofdstukken genoeg boeien. Uiteindelijk benadrukt Wouda in het slot van het boek haar motief “Is liefde genoeg om alles wat vertrouwd is achter te laten?” Naar mijn gevoel heb ik dit motief er niet uit kunnen halen, wat mij doet afvragen “Is de liefde voor dit boek genoeg om wat vertrouwd is achter me te laten?” Mijn antwoord is: “Ja, wat mij betreft goed genoeg”, maar ik vond haar roman Roeien naar de Volewijck beter.