Lezersrecensie
Girls just want to have fun
“Some boys take a beautiful girl
And hide her away from the rest of the world
I want to be the one to walk in the sun
Oh girls, they wanna have fun”
- Cyndi Lauper-
‘Stad van meisjes’ is de naam van een klucht opgevoerd rond 1941 in het Lily Playhouse theater in een arbeidersbuurt van New York. Letterlijk is de klucht bedoeld om het theater te verheffen naar een hoger niveau met meer glamour voor een beter (betalend) publiek. De klucht is ook figuurlijk op te vatten. Met veel zwier en een goede timing worden hier in dit boek serieuze kwesties aangekaart als maagdelijkheid, instituut huwelijk, afkomst, alcoholisme, oorlogstrauma, vriendschap, liefde, ontrouw en... wat niet meer! Het verhaal begint als een parodie op de bioscoopfilm The Titanic, een oude vrouw vertelt haar verhaal en haar liefdesgeschiedenis aan een jonge vrouw genaamd Angela. Na een hoop puberachtig zorgeloos plezier en gefeest in het eerste deel van haar relaas zinkt de verteller Vivian heel langzaam de hel van het ijskoude water in en sleurt Edna, de sterspeelster van de klucht Stad van meisjes, met zich mee hun ondergang tegemoet.
De oude vrouw heet Vivian Morris en vertelt Angela wat haar vader voor haar betekend heeft. In het begin schetst ze hoe ze een tegendraads, opstandig 19 jarig rijkelui’s meisje was, die zich succesvol verzette tegen de heersende, dwingende normen van haar tijd, broer en ouders (VS,1940-1950). Wanneer je eenmaal in het karretje van Elizabeth Gilbert’s mise-en-scène vastgegespt zit en duizelt in de rollercoaster van Vivian’s escapades in het New Yorkse Vaudeville-achtig theater van haar oudtante, zie je de losbandige Vivian plotseling uit de bocht vliegen en genadeloos hard crashen. Van haar jeugdige onbevangenheid blijft weinig over. Aan het eind van het eerste deel van dit boek gekomen is de jeugd van Vivian Morris voorbij en geeft ze vrijwillig haar zelf verwonnen vrijheden gelaten en zeer beschaamd op. Ze walgt van zichzelf en hoe ze anderen gekwetst heeft met haar onbezonnen, kinderachtige acties. Teruggekeerd naar haar ouderlijk huis doet ze heimelijk een dappere poging om de consequenties van haar onbetamelijk gedrag weg te poetsen en zich te plooien naar de verwachtingen van haar ouders.
Het debacle van Vivian speelt zich grotendeels af tussen 1940-1941 in en om de buurt van het Lily Playhouse. Het theater van haar frivole, warmhartige en chaotische tante Peg. Hier een sfeerimpressie van het Lily Playhouse gezien door de ogen van de 19 jarige Vivian Morris, die voor het eerst het theater betreedt: “Achter op het podium voerde een groep van ongeveer twaalf dansers - jongens en meisjes - een cancan uit, waarbij ze als bezetenen grijnsden, terwijl ze hun benen naar de stoffige zoldering omhoog wierpen. Midden op het podium tapdansten een goed uitziende jongeman en een energieke jongedame alsof hun leven ervan afhing terwijl ze uit volle borst zongen dat van nu af aan alles goed zou komen, mijn liefste, want jij en ik, we houden van elkaar.”
Komt het nog goed met haar? Gaat Vivian in het gareel lopen en kan ze haar familie de schande van haar geneigdheid tot promiscue gedrag besparen? Dit en meerdere dilemma’s loopt Vivian in het tweede deel van dit boek tegen het lijf. Eigenlijk had ik eerst geen zin in dit tweede serieuze gedeelte, omdat alles wat Vivian teweegbracht in het navolgen van haar pleziertjes gewoonweg meer dan hilarisch te noemen was. Met absoluut hoogtepunt haar ontmaagding! Dit gedeelte is nu al een klassieker te noemen en mag met stip vermeld worden in het Guiness book of records. Het is een mooi dik boek met ruim 500 pagina’s. De woorden ‘Stad van meisjes’ zijn als een billboard uitgelicht in de cover. Zelfs als ongeoefende lezer stier je door dit boek heen. Zo vlot is het geschreven. Elizabeth schrijft vooral in het begin net zo grappig als een stand-up-comedian in een Lily Playhouse-achtig theater en het verhaal is in eenzelfde makkelijke, vrolijke boel opgetekend. Gepokt en gemazeld door haar misstap leert Vivian in de loop van het tweede deel een volwassen vrouw te zijn op haar eigen liefdevolle, eigenzinnige en vrijgevochten wijze. Het verhaal staat bol van verzachting van de harde werkelijkheid en ik heb het boek zelf ‘bezoedeld’ met menig vouwtjes om mooie passages terug te kunnen vinden.
Zo’n boek als Stad van meisjes kan je alleen van Elizabeth Gilbert verwachten. Sterker nog, ik vraag me af wie zo’n verhaal beter had kunnen vertellen dan deze zélf eigenzinnige, charismatische vrouw! Hopelijk overtreft zij zichzelf snel weer in een vólgend boek, want deze dikke pil had ik helaas in één wip uitgelezen. Elk boek (ik las achtereenvolgens Eten, bidden en beminnen; Het hart van alle dingen en Big Magic) is beter en beter, en niet alleen omdat ik verslaafd ben geraakt aan haar tintelende manier van schrijven. Ze is als schrijver een creatieve autodidact. Ze blijft trouw aan haar liefde voor een goed verhaal. Ze schrijft pur sang over échte mensen, die bij tegenslag niet opgeven, maar overal zo goed en kwaad mogelijk het moreel hoog proberen te houden. Grote dank aan Elizabeth Gilbert, Uitgeverij Cargo en het Hebban Crew dat ik dit boek cadeau kreeg om te buzzen. Dat heb ik met bijzonder veel plezier gedaan. Voornamelijk op Instagram. Ik zou op vakantie gaan met dit boek of je een week opsluiten met social media en mobiel uit.
And hide her away from the rest of the world
I want to be the one to walk in the sun
Oh girls, they wanna have fun”
- Cyndi Lauper-
‘Stad van meisjes’ is de naam van een klucht opgevoerd rond 1941 in het Lily Playhouse theater in een arbeidersbuurt van New York. Letterlijk is de klucht bedoeld om het theater te verheffen naar een hoger niveau met meer glamour voor een beter (betalend) publiek. De klucht is ook figuurlijk op te vatten. Met veel zwier en een goede timing worden hier in dit boek serieuze kwesties aangekaart als maagdelijkheid, instituut huwelijk, afkomst, alcoholisme, oorlogstrauma, vriendschap, liefde, ontrouw en... wat niet meer! Het verhaal begint als een parodie op de bioscoopfilm The Titanic, een oude vrouw vertelt haar verhaal en haar liefdesgeschiedenis aan een jonge vrouw genaamd Angela. Na een hoop puberachtig zorgeloos plezier en gefeest in het eerste deel van haar relaas zinkt de verteller Vivian heel langzaam de hel van het ijskoude water in en sleurt Edna, de sterspeelster van de klucht Stad van meisjes, met zich mee hun ondergang tegemoet.
De oude vrouw heet Vivian Morris en vertelt Angela wat haar vader voor haar betekend heeft. In het begin schetst ze hoe ze een tegendraads, opstandig 19 jarig rijkelui’s meisje was, die zich succesvol verzette tegen de heersende, dwingende normen van haar tijd, broer en ouders (VS,1940-1950). Wanneer je eenmaal in het karretje van Elizabeth Gilbert’s mise-en-scène vastgegespt zit en duizelt in de rollercoaster van Vivian’s escapades in het New Yorkse Vaudeville-achtig theater van haar oudtante, zie je de losbandige Vivian plotseling uit de bocht vliegen en genadeloos hard crashen. Van haar jeugdige onbevangenheid blijft weinig over. Aan het eind van het eerste deel van dit boek gekomen is de jeugd van Vivian Morris voorbij en geeft ze vrijwillig haar zelf verwonnen vrijheden gelaten en zeer beschaamd op. Ze walgt van zichzelf en hoe ze anderen gekwetst heeft met haar onbezonnen, kinderachtige acties. Teruggekeerd naar haar ouderlijk huis doet ze heimelijk een dappere poging om de consequenties van haar onbetamelijk gedrag weg te poetsen en zich te plooien naar de verwachtingen van haar ouders.
Het debacle van Vivian speelt zich grotendeels af tussen 1940-1941 in en om de buurt van het Lily Playhouse. Het theater van haar frivole, warmhartige en chaotische tante Peg. Hier een sfeerimpressie van het Lily Playhouse gezien door de ogen van de 19 jarige Vivian Morris, die voor het eerst het theater betreedt: “Achter op het podium voerde een groep van ongeveer twaalf dansers - jongens en meisjes - een cancan uit, waarbij ze als bezetenen grijnsden, terwijl ze hun benen naar de stoffige zoldering omhoog wierpen. Midden op het podium tapdansten een goed uitziende jongeman en een energieke jongedame alsof hun leven ervan afhing terwijl ze uit volle borst zongen dat van nu af aan alles goed zou komen, mijn liefste, want jij en ik, we houden van elkaar.”
Komt het nog goed met haar? Gaat Vivian in het gareel lopen en kan ze haar familie de schande van haar geneigdheid tot promiscue gedrag besparen? Dit en meerdere dilemma’s loopt Vivian in het tweede deel van dit boek tegen het lijf. Eigenlijk had ik eerst geen zin in dit tweede serieuze gedeelte, omdat alles wat Vivian teweegbracht in het navolgen van haar pleziertjes gewoonweg meer dan hilarisch te noemen was. Met absoluut hoogtepunt haar ontmaagding! Dit gedeelte is nu al een klassieker te noemen en mag met stip vermeld worden in het Guiness book of records. Het is een mooi dik boek met ruim 500 pagina’s. De woorden ‘Stad van meisjes’ zijn als een billboard uitgelicht in de cover. Zelfs als ongeoefende lezer stier je door dit boek heen. Zo vlot is het geschreven. Elizabeth schrijft vooral in het begin net zo grappig als een stand-up-comedian in een Lily Playhouse-achtig theater en het verhaal is in eenzelfde makkelijke, vrolijke boel opgetekend. Gepokt en gemazeld door haar misstap leert Vivian in de loop van het tweede deel een volwassen vrouw te zijn op haar eigen liefdevolle, eigenzinnige en vrijgevochten wijze. Het verhaal staat bol van verzachting van de harde werkelijkheid en ik heb het boek zelf ‘bezoedeld’ met menig vouwtjes om mooie passages terug te kunnen vinden.
Zo’n boek als Stad van meisjes kan je alleen van Elizabeth Gilbert verwachten. Sterker nog, ik vraag me af wie zo’n verhaal beter had kunnen vertellen dan deze zélf eigenzinnige, charismatische vrouw! Hopelijk overtreft zij zichzelf snel weer in een vólgend boek, want deze dikke pil had ik helaas in één wip uitgelezen. Elk boek (ik las achtereenvolgens Eten, bidden en beminnen; Het hart van alle dingen en Big Magic) is beter en beter, en niet alleen omdat ik verslaafd ben geraakt aan haar tintelende manier van schrijven. Ze is als schrijver een creatieve autodidact. Ze blijft trouw aan haar liefde voor een goed verhaal. Ze schrijft pur sang over échte mensen, die bij tegenslag niet opgeven, maar overal zo goed en kwaad mogelijk het moreel hoog proberen te houden. Grote dank aan Elizabeth Gilbert, Uitgeverij Cargo en het Hebban Crew dat ik dit boek cadeau kreeg om te buzzen. Dat heb ik met bijzonder veel plezier gedaan. Voornamelijk op Instagram. Ik zou op vakantie gaan met dit boek of je een week opsluiten met social media en mobiel uit.
1
Reageer op deze recensie
