Voor wanneer je nog niet helemaal de oude bent na een val, maar wel bijna

Je zou maar hard op je hoofd vallen en daarna tien jaar van je leven in je herinnering kwijtgeraakt zijn. Het overkwam Liane Moriarty’s Alice toen ze bijkwam na een flinke val en haar ogen opende. Opeens is ze weer 29 jaar, gelukkig getrouwd, smoorverliefd op haar man en het hele zonnige leven, is ze dolgelukkig met de aankoop van een krakkemikkig huis en haar eerste zwangerschap. In werkelijkheid blijkt ze volgens al die vreemden om haar heen als ze net bijkomt 39 jaar te zijn, heeft ze drie kinderen, een prachtig huis, ervaart ze een vreselijk druk hardvochtig leven, rouw en ligt ze met Nick, de liefde van haar leven, in een vechtscheiding. Als lezer word je zelf in emoties heen en weer geslingerd door mee te gaan in de flarden van herinneringen van Alice. Gaandeweg druppelt er steeds meer binnen wat haar in al die jaren overkomen is waardoor ze zo’n overgeorganiseerde bitch geworden is. Je wilt zo graag dat ze ditmaal haar oude zelf zal blijven!

“Hadden al die ruzies en al die akelige woorden geleid tot een lelijke, spijkerharde bovenlaag die dat wat ooit zo mooi en zo lief was geweest, bedekte?”

Er zit heel veel humor verweven in dit verhaal. Oma Frannie die een blog schrijft. Haar zus Elisabeth die als huiswerk van een psychiater al haar gevoelens over haar ‘vruchteloosheid’ van zich afschrijft. Voor de rest kruip je in het nog onbezorgde, verwarde hoofd van Alice. Alleen Elizabeth Jane Howard en Liane Moriarty ken ik die zo levensecht over relaties, de liefde en kinderen kunnen schrijven! Liane houdt de lezer een softfocus spiegel voor zodat je zelf niet eerst op je hoofd hoeft te vallen om je te ontdoen van al die waanzinnige idealen die je leven zo onnodig moeilijk kunnen maken, wakker te worden en ware liefde te leren kennen. Maar zou Alice het moeten overdoen, hoe pijnlijk ook, om weer terug te mogen groeien in haar uit elkaar gegroeide relaties, zou ze het zo weer doen. En dat is best wel een behoorlijk happy end.