Simpel reisverhaal

Maja Wolny is een Poolse auteur die lange tijd in België woonde. Naast haar werk als boekhandelaar, directeur van het Visserijmuseum in Oostduinkerke, correspondent en columnist, schreef ze tot nu toe twee romans. Dit is haar eerste reisboek.

Het eerste deel van het boek gaat over de treinreis van Polen naar Tibet. In Rusland spreekt Wolny de taal en heeft ze dus ook contact met medereizigers, wat meteen de leukste en interessantste verhalen uit het boek oplevert. Wolny lijkt er echter niet echt op gericht om anderen te ontmoeten, liefst heeft ze een coupé voor zichzelf alleen. En hoewel ze zich heeft voorgenomen zo eenvoudig mogelijk te reizen, laat ze dat principe toch ook geregeld varen voor de behoefte aan iets meer comfort onderweg. Wolny is hier goudeerlijk over, wat verfrissend is in een genre waar iedereen stoer doet over ontberingen en gebrek aan comfort.
Maar het roept meteen ook de vraag op: waarom doe je dit eigenlijk? En dat wordt niet helemaal duidelijk. In het tweede deel vertelt Wolny over vies eten, slechte nachten, norse gidsen, heftige hoogteziekte en hoe geschokt ze is door de Chinese onderdrukking in Tibet. En wat staat daar dan tegenover? Wat is het nut van al die ontberingen? Ja, ze ziet wat mooie plekken, zoals de zonsopgang bij de Mount Everest. Maar echt dolenthousiast lijkt ze daar niet over, of anders weet ze dat enthousiasme niet echt over te brengen. Je krijgt niet het idee dat ze nou zo’n mooi land heeft gezien, een bijzondere cultuur heeft leren kennen, interessante mensen heeft ontmoet of boeiende dingen heeft ontdekt. En ik als lezer heb dat aan het einde van het boek dus ook niet.

Wolny heeft meerdere reizen naar het gebied gemaakt en die lopen in het verhaal soms wat door elkaar. Ook vertelt ze vaak wat rommelig of lijkt ze voorkennis te veronderstellen die je als lezer niet hebt. Een wat strakkere eindredactie had de lezer kunnen helpen de draad niet kwijt te raken. hebt. De Nederlandse vertaling is slordig geschreven, dat stoort soms.
Aan het einde volgen twee losse hoofdstukken over het huis van Alexandra in Zuid-Frankrijk en een bezoek aan Varanasi, wat de indruk van een samengeraapt, rommelig geheel zonder doel of pointe alleen maar versterkt.

De Trein naar Tibet is een onderhoudend boek dat je lekker even bezig houdt op een regenachtige zondagmiddag, maar dat te weinig om het lijf heeft om op maandag nog eens aan terug te denken.