Verwondering en bewondering

Marlin Wildeboer groeide op als ‘eigen kind’ in een gezinshuis. Voor wie niet weet wat dat is: in een gezinshuis worden kinderen opgevangen die niet meer thuis kunnen wonen en die meer of specialistischer zorg nodig hebben dan een gewoon pleeggezin kan bieden. Gezinshuisouders zijn professionals die deze kinderen een thuis bieden in hun eigen gezin. Dat dit uitgelegd moet worden, terwijl er toch meer dan 1000 gezinshuizen zijn in Nederland, was een belangrijke reden voor Wildeboer om dit boek te schrijven. In haar boek laat ze niet alleen zien wat een gezinshuis is en hoe uitdagend het is om gezinshuisouder of -kind te zijn, maar ook hoe weinig kennis en begrip er nog is over deze bijzondere hulpvorm. Terwijl dat wel nodig is.
Hoe mooi en belangrijk dus dat zij dit boek geschreven heeft. Voor wie nog niet bekend is met gezinshuizen levert dit vooral verwondering en bewondering op. Voor wie er persoonlijk mee in aanraking kwam daarnaast ook herkenning en erkenning: dit is wat het is.
Wildeboer schrijft heel persoonlijk; het is haar verhaal, in haar eigen woorden. Sommige situaties en dilemma’s komen recht bij je binnen - haar uitleg over hechtingsstoornissen is één van de meest rake die ik ooit tegenkwam. Andere passages hadden wat eindredactie kunnen gebruiken.
Een mooi, hoopgevend maar ook realistisch verhaal, dat het zou verdienen om meer aandacht te krijgen. Daarvoor zou het opgepikt moeten worden door een uitgeverij, waar een professionele redacteur haar zou kunnen begeleiden om deze hartekreet verder uit te werken en (toch ook) wat te polijsten, om het onder de aandacht te kunnen brengen van een breder publiek in het werkveld en daarbuiten. Dat verdient het absoluut! Gezinshuisouders zijn ware helden, die zelden de waardering of ondersteuning krijgen die eigenlijk nodig is om dit werk goed te kunnen doen, zo maakt Wildeboer duidelijk. Verhalen zoals dit kunnen daar verandering in brengen en daar wint iedereen bij.