Lezersrecensie
Blijft aan je kleven
Danny en Nicole zijn een alledaags koppel; hij is vrachtwagenchauffeur en hevig voetbalsupporter, zij is verzorgster in een woonzorgcentrum en samen hebben ze twee zonen. Tijdens een familie-uitstap verongelukt de jongste (Hans-Peter) voor de ogen van de oudste (Raphael). Enkele jaren na het ongeval, wordt dochter Helena geboren. Raphael, die zich nog steeds schuldig voelt over wat er met Hans-Peter is gebeurd, voelt zich obsessief verantwoordelijk voor Helena. Dit zorgt ervoor dat er nog meer spanningen zijn in het gezin en de gevolgen zijn desastreus.
▪
Jaren geleden was ik al enorm onder de indruk van ‘Woesten’ en Kris Van Steenberge bewijst met ‘Pechstrook’ nogmaals dat hij tot de beste schrijvers van het land hoort. Zijn prachtig beeldende vertelstijl met veel aandacht voor details leest toch vlot. Door de wissel tussen 3 perspectieven (Danny, Nicole en Raphaël) kom je beetje per beetje te weten wat er in het hoofd van de personages omgaat, hoe de situatie hen elk beïnvloedt.
Pechstrook geeft een goed beeld van een alledaags gezin waarin iedereen op zijn of haar eigen manier omgaat met verdriet en het nog maar eens duidelijk wordt dat je niet weet wat er achter gesloten (binnen)deuren speelt.
Op pagina 61-62 verwoordt Van Steenberge heel goed wat verdriet met je doet. Dit stukje is zo herkenbaar en raakt serieus.
▪
Jaren geleden was ik al enorm onder de indruk van ‘Woesten’ en Kris Van Steenberge bewijst met ‘Pechstrook’ nogmaals dat hij tot de beste schrijvers van het land hoort. Zijn prachtig beeldende vertelstijl met veel aandacht voor details leest toch vlot. Door de wissel tussen 3 perspectieven (Danny, Nicole en Raphaël) kom je beetje per beetje te weten wat er in het hoofd van de personages omgaat, hoe de situatie hen elk beïnvloedt.
Pechstrook geeft een goed beeld van een alledaags gezin waarin iedereen op zijn of haar eigen manier omgaat met verdriet en het nog maar eens duidelijk wordt dat je niet weet wat er achter gesloten (binnen)deuren speelt.
Op pagina 61-62 verwoordt Van Steenberge heel goed wat verdriet met je doet. Dit stukje is zo herkenbaar en raakt serieus.
1
Reageer op deze recensie