Verhalen net zo lekker als de titel

Thijs Zonneveld is bekend als (ex)wielrenner. Zijn bekendste boek is Thomas Dekker. Mijn gevecht, waarin onder meer het dopinggebruik in de wielersport door Thomas Dekker en anderen wordt aangekaart. Zijn boek over Thomas Dekker is genomineerd voor de NS Publieksprijs 2017.  

De bundel De suikerspin en andere verhalen bevat 55 korte wielerverhalen. De meeste zijn met humor geschreven. Er zijn kostelijke verhalen, zoals 'Allepduwes', waarin de draak wordt gestoken met de feestende Hollanders in bocht zeven van Alpe d'Huez. En er zijn ook treurige verhalen zoals over de dood van renners door valpartijen in het peloton en over de verschrikkelijke val van Annemiek van Vleuten tijdens de laatstgehouden Olympische spelen. Ook ontbreekt terechte kritiek op het vaak slappe optreden van de internationale wielerunie UCI niet.  

Zonneveld toont in zijn verhalen zijn liefde voor de wielersport. Herhaaldelijk bepleit hij het veiliger maken van deze sport. En hij klaagt de laksheid van officials aan wanneer zij geen of onvoldoende maatregelen nemen om de veiligheid van de renners te vergroten. Daarbij vergeet hij niet om de renners hand in eigen boezem te laten steken. Hun ambitie of wellicht eerder hun kuddegedrag doet hen immers gesloten bomen bij een overweg passeren, daarbij het gevaar van een aanstormende trein negerend.  

De lezer moet wel enige affiniteit met wielrennen hebben om Zonnevelds verhalen op zijn waarde te kunnen schatten. Niettemin zullen ook niet-wielrenfanaten plezier beleven aan vele van zijn verhalen vanwege de komische, heldere verteltrant. Zelfs degenen die nooit een wielerkoers gezien hebben, zullen bekend zijn met fenomenen als Tom Dumoulin en Bauke Mollema. En wie heeft er nog nooit van Peter Sagan gehoord? Mocht dit zo zijn dan zijn deze verhalen van Thijs Zonneveld verplichte literatuur.  

Het is een prima boek om de tijd te vullen, sporend in de trein, wachtend op de bus, zittend in een café of liggend aan het strand. Dit maakt het tevens gemakkelijker om het boek weg te leggen, want de lezer wacht dan een volgende activiteit: uitstappen, instappen of terug naar huis. Thuis lezen in de luie stoel brengt het gevaar met zich mee dat de lezer het boek in een adem uit leest. De verhalen verdienen een langer genieten.