De hemel is altijd paars, of je nu in Iran bent of in Nederland

De hemel is altijd paars van Sholeh Rezazadeh is heel kleurrijk en poetisch geschreven.

De gevoelige en dromerige Arghavan (haar naam betekent paars en ook judasboom) komt uit Tabriz in Iran, ze heeft een tweedehandswinkeltje in Amsterdam. Daar ontmoet ze Anna, een dove danseres die graag kleurrijke kleding koopt voor haar dansgroep. Ze leert er ook Johan kennen die een nieuwere cassetterecorder wil kopen omdat hij met de zijne (die hij binnenbrengt met ingesproken cassettes) het geluid van de bomen niet meer kan opnemen. De bomen spreken niet meer met hem, zegt hij.

Bomen spelen een belangrijke rol in het verhaal, er staan enkele judasbomen in de straat van het winkeltje, die echter stervende zijn en gekapt zullen worden, omdat ze anders op iemands hoofd zouden kunnen vallen, wat Arghavan erg egoïstisch vindt.

Arghavan is een dromer, niet alleen voelt ze alles en ruikt ze (aan) alles, maar haar zicht is ook goed ontwikkeld. Alles word met veel kleuren en details beschreven. Ze groeit op van een klein meisje dat dol is op haar vader en op haar geboorteplaats naar een jonge vrouw die wegvlucht van haar land en haar herinneringen. Ze is heel gevoelig maar ook empathisch. Ze durft niet dadelijk met Anna te praten, ook met Johan duurt het even voor ze loskomt en op een mooie manier met hem praat.

De cover is kleurrijk met de titel in witte letters die als wolken over de paarse hemel gaan, niet helemaal gecentreerd of links of rechts uitgelijnd. Het boek is ook kleurrijk, vooral dan in de flashbacks naar de jeugd van Arghavan, die niet gewenst was door haar moeder maar vaak met haar vader in de bergen of naar de markt ging. Haar vader wordt echter verslaafd aan opium en zondert zich steeds meer af. Dit gemis is erg voelbaar.

Arghavan ontmoet de jong muzikant Mees en wordt erg verliefd op hem. Maar het verschil tussen hen beiden lijkt te groot om overkomelijk te zijn.

Ik vond het een mooi boek, toch zijn er niet al mijn verwachtingen uitgekomen. De overheersende droefheid van Arghavan door de opiumverslaving van haar vader, de bittere uitspraken over de liefde die “als een wortelloze plant die in bomen klimt, aan ze kleeft en ze uiteindelijk doodt door ze te verstikken. Het is alsof we blijven leven door elkaar te doden. Het is alsof we niet groeien zonder dat we onze scherpe doornen in elkaars zachte stengels steken."
Ik had graag meer gelezen over de verschillen tussen Iran en Nederland, de vrijheid en andere voordelen die het leven hier toch ook met zich meebrengen. Nederland is toch ook niet alleen maar grijs?

De hemel is altijd paars, of je in Nederland bent of in de bergen van Tabriz, de hemel is altijd dezelfde. En overal zijn er wel problemen.