Heel herkenbaar als nabestaande ...

In dit verhaal volgen we vooral de denkwereld van Melody en hoe zij probeert het trauma te verwerken dat haar zusje Francine teweeg bracht. We leven mee met Melody die machteloos moet toezien hoe haar zusje uiteindelijk dan toch voor een zelfdoding kiest, ondanks de professionele hulp die ze kreeg.
Heel veel ervaringen, gedachten, gebeurtenissen zijn heel herkenbaar in dit boek, zeker als je als lezer een gelijkaardige zelfdoding van je zus meemaakte. Ergens hoop je dat de depressie toch positief kan behandeld worden, dat de pogingen tot zelfdoding niet meer waren dan een schreeuw om aandacht, maar in je diepste binnenin besef je maar al te goed dat het een zeer zware dobber is en het gevecht helaas niet altijd gewonnen wordt ... en daar sta je dan als nabestaande ...
Ondanks dit heel zware en emotionele onderwerp, depressie die eindigt in een zelfdoding, is het boek aangenaam om te lezen, het leest heel erg vlot. Soms is het keihard slikken, omdat herinneringen en herkenningen terug naar boven komen uit je eigen leefwereld, vooral de machteloosheid is zo herkenbaar.
Hier en daar staat een zin niet goed op zijn poten, zijn er wat taalfouten te vinden : misschien had dit opgevangen kunnen worden door meerdere proeflezers.
Het verhaal verloopt naar het einde toe ineens heel vlug : misschien was het beter geweest om de impact op Melody, na de zelfdoding van haar zus, eerder in het boek te beschrijven. Het is als nabestaande heel belangrijk dat je ergens terecht kunt om de klap op te vangen die je keihard zal treffen, hoe hard je er ook tegen vecht.
Dit boek verdient zeker 4****.