Lezersrecensie
“Als je doet wat je altijd deed…”
“…krijg je wat je altijd kreeg.”
De 32-jarige Herman van Dusselen verliest op 10-jarige leeftijd zijn moeder. Zijn vader voedt hem plichtsgetrouw verder op, maar wanner Herman 18 jaar wordt, vindt zijn vader het wel welletjes. Hij heeft Herman dan in redelijke staat volwassen afgeleverd en besluit eenzijdig dat het leven voor hem verder niet meer hoeft.
Herman blijft achter, 18 jaar en wees, met zijn oom Frans als zijn voogd. Hij blijft wonen in zijn ouderlijke huis, heeft nog nooit een baan gehad en leeft van de toelage die hij als wees van zijn ouders ontvangt. Oom Frans en zijn vrouw hebben om de zoveel tijd een check-in met Herman, maar verder is hij helemaal alleen. Zijn omgeving bestempelt hem als ‘een beetje anders’, maar “Wat was er dan anders aan hem? Hij zag alleen mensen die anders waren, niemand was hetzelfde”. Gelukkig vindt hij troost bij zijn knikkerbanen, zijn grote hobby. Want knikkers zijn altijd beschikbaar om z’n hart bij uit te storten en ze oordelen nooit. Precies zoals hij het graag heeft.
Dan krijgt hij als inwoner van het dorpje Bredeveld een maand lang gratis toegang tot het pretpark Wonderland en hij besluit er een kijkje te nemen. Zijn leven zal er voorgoed door veranderen. Hij wordt daar namelijk verliefd op Suikerspinnen Jeanette en dat is het startpunt om zijn fantasie de vrije loop te laten over hoe mooi zijn leven er ook uit zou kunnen zien. Slaagt hij erin zijn leven een andere wending te geven?
Nancy weet Herman als personage zodanig neer te zetten, dat je van meet af aan met hem meeleeft en meevoelt. Hij doet de ene keer kinderlijk aan, de andere keer doet hij uitspraken waar je even stil van wordt. Bijvoorbeeld op momenten dat hij even wat ouderlijke steun zoekt: “Mam, als je naar me kijkt, help me”. Of wanneer hij zich afvraagt waarom je op school niks over rouw leert: “Je moet de grootst mogelijke onzin in je hoofd stampen…maar omgaan met verlies leer je niet”.
De achtbaantester gaat over rouwverwerking, herinneringen, ‘anders zijn’ en het labelen van mensen, verlangens en dromen. Het boek heeft korte hoofdstukken, precies 88 in totaal. Een mooi aandoenlijk verhaal met humor, vlot geschreven en daarmee een mooi debuut.
De 32-jarige Herman van Dusselen verliest op 10-jarige leeftijd zijn moeder. Zijn vader voedt hem plichtsgetrouw verder op, maar wanner Herman 18 jaar wordt, vindt zijn vader het wel welletjes. Hij heeft Herman dan in redelijke staat volwassen afgeleverd en besluit eenzijdig dat het leven voor hem verder niet meer hoeft.
Herman blijft achter, 18 jaar en wees, met zijn oom Frans als zijn voogd. Hij blijft wonen in zijn ouderlijke huis, heeft nog nooit een baan gehad en leeft van de toelage die hij als wees van zijn ouders ontvangt. Oom Frans en zijn vrouw hebben om de zoveel tijd een check-in met Herman, maar verder is hij helemaal alleen. Zijn omgeving bestempelt hem als ‘een beetje anders’, maar “Wat was er dan anders aan hem? Hij zag alleen mensen die anders waren, niemand was hetzelfde”. Gelukkig vindt hij troost bij zijn knikkerbanen, zijn grote hobby. Want knikkers zijn altijd beschikbaar om z’n hart bij uit te storten en ze oordelen nooit. Precies zoals hij het graag heeft.
Dan krijgt hij als inwoner van het dorpje Bredeveld een maand lang gratis toegang tot het pretpark Wonderland en hij besluit er een kijkje te nemen. Zijn leven zal er voorgoed door veranderen. Hij wordt daar namelijk verliefd op Suikerspinnen Jeanette en dat is het startpunt om zijn fantasie de vrije loop te laten over hoe mooi zijn leven er ook uit zou kunnen zien. Slaagt hij erin zijn leven een andere wending te geven?
Nancy weet Herman als personage zodanig neer te zetten, dat je van meet af aan met hem meeleeft en meevoelt. Hij doet de ene keer kinderlijk aan, de andere keer doet hij uitspraken waar je even stil van wordt. Bijvoorbeeld op momenten dat hij even wat ouderlijke steun zoekt: “Mam, als je naar me kijkt, help me”. Of wanneer hij zich afvraagt waarom je op school niks over rouw leert: “Je moet de grootst mogelijke onzin in je hoofd stampen…maar omgaan met verlies leer je niet”.
De achtbaantester gaat over rouwverwerking, herinneringen, ‘anders zijn’ en het labelen van mensen, verlangens en dromen. Het boek heeft korte hoofdstukken, precies 88 in totaal. Een mooi aandoenlijk verhaal met humor, vlot geschreven en daarmee een mooi debuut.
1
Reageer op deze recensie
