Gedoceerde spanning met heel veel emotie

‘Wat ik niet deed’ van Johnny Bollé verscheen vorig najaar. Van Johnny zijn al eerder boeken verschenen, zoals ‘Duistere grens’, ‘Duivelskind’ en ‘Bloedmaan’. Ooit afgestudeerd als paramedicus, werkt hij tegenwoordig als personal trainer én schrijver van korte verhalen en thrillers. ‘Wat ik niet deed’ heeft korte hoofdstukken, een schrijfster en een heks als personage, een auteur die bekend staat om spannende plotwendingen, kortom: genoeg ingrediënten aanwezig voor een ‘wonderful read’!

In dit verhaal heeft schrijfster Emily een zwaar trauma gehad. Een jaar terug heeft ze namelijk plots afscheid moeten nemen van haar dochtertje en haar man. Een jaar later heeft ze haar leven nog niet op de rit en draait haar leven volledig om het verlies van haar gezin. Dan komt haar redacteur met een voorstel. Ze moet er wel voor afreizen naar de Schotse Hooglanden. Daar mag ze een verhaal schrijven over Megan, de laatste heks van Durness. Na enige aarzeling vertrekt ze dan toch, vol goede moed. Eenmaal daar aangekomen maakt ze bizarre gebeurtenissen mee. Het lijkt erop dat iemand het op haar heeft gemunt. Maar wié en waaróm dan?

Het boek start met 2 losstaande prologen. Allebei bedoeld om een tipje van de sluier te lichten, maar ik herlas ze beide omdat ik maar niet direct lekker in het verhaal kwam. Dat veranderde al snel. Lange tijd blijf je in principe 2 verhaallijnen volgen. Eentje over Emily en eentje over de kleine Twinkel. Feitelijk is er nog een derde, namelijk die van de heks van Durness. Hoe deze verhaallijnen zich tot elkaar verhouden is niet snel duidelijk.
Daardoor puzzel je lekker mee met de personages en leert ze zo beter kennen. De filmische beschrijving (de mist, de rotsen, de zee) draagt bij aan het mysterieuze wat zo goed past bij het verhaal.

Er zijn niet veel personages. Naast Emily en Twinkel volgen we vooral Emily’s opdrachtgever Finley en zijn vrouw Ann, zijn moeder Mom en de aantrekkelijke Rodrick. Emily en Twinkel zijn het meest uitgewerkt en Twinkel… o, lieve kleine Twinkel had ik maar wát graag een dikke knuf willen geven. Zij heeft me tot op het bot weten te raken…

Het is knap om in slechts 235 pagina’s behalve leugen en bedrog ook vrij heftige thema’s als rouw, verdriet, verlies en deceptie te behandelen. Er zijn daardoor vele lagen in deze (emotionele) psychologische thriller.
Gedoceerd geeft de schrijver meer prijs over het verhaal rondom Emily, Twinkel en de onderlinge relaties, toewerkend naar een climax aan het einde, tussendoor getrakteerd op onverwachte wendingen.

Weken na het uitlezen kunnen sommige personages met hun uitspraken me zelfs nu nog ontroeren. Ik bleef wel wat op mijn honger zitten wat betreft de heks Megan, want die is wat onderbelicht gebleven in het verhaal.
Dit laat weer ruimte open voor een vervolg, wie weet?