Heel veel respect voor Barbara en haar verhaal

Om te beginnen al een vrij heftige titel. Wel erg duidelijk en ladend voor het verhaal dat komen gaat. De titel trekt gelijk je aandacht. Daarnaast is er gekozen voor een rustige achtergrond op de cover. Toepasselijk gekozen.

Het boek heeft als hoofdonderwerp een ziekte waar niet veel over gesproken wordt. Namelijk alopecia. Zelf ben ik wel bekend met deze ziekte. Daardoor herkende ik dit wel snel in het boek. Door de manier van schrijven, kon ik mij goed inleven in de gevoelens van de auteur. Het boek is eerlijk geschreven en komt daardoor echt binnen. Het boek bestaat grotendeels uit gedachtes en gevoelens die zij op het moment zelf doormaakte. Barbara stelt zich kwetsbaar op in het boek. Ze vertelt het proces vanaf het vinden van de eerste kale plek tot het loslaten van de haren en het aanschaffen van een haarwerk. Haar kwetsbaarheid komt naar voren wanneer haar vriendin vraagt of Barbara heeft nagedacht om haar haren af te scheren. Barbara antwoordt met: ‘ja, maar dat durf ik niet dat kan later altijd nog’. Daarnaast worden er ook tips gegeven zoals het investeren in haarwerk, omdat dit kwalitatief beter is. Een mooi detail van het boek zijn deze nuttige tips die meegenomen kunnen worden door eenieder die met alopecia in aanraking komt.

Als je in het boek leest wat Barbara in een korte tijd heeft meegemaakt, is het niet vreemd dat er eerst aan stress is gedacht. Het is nogal iets, wat Barbara mee heeft gemaakt. Het thema verlies staat daarmee grotendeels centraal in het boek en hoe ermee om te gaan. Het boek is eigenlijk een dubbel rouwproces. Aan de ene kant het verlies van een dierbaar persoon. Aan de andere kant het verlies van een dierbaar stuk van jezelf, namelijk je haren. Precies dat waar Barbara al een trauma aan heeft vanwege haar jeugd. Iets wat ook steeds terugkomt in het verhaal. Hierdoor begrijp je waar Barbara zich zorgen om maakt. Het maakt haar onzeker. Ze vraagt zich zelfs af of haar kleinkind haar nog zal herinneren met haar. Zoals Max Nods zegt, moet Barbara werken aan een nieuwe identiteit. Dit valt zwaar en dat is begrijpelijk.

Mooi dat een boek schrijven is gebruikt voor Barbara haar verwerking. Daarnaast kan dit boek gebruikt worden om anderen te inspireren en te informeren over alopecia. Alleen door het meer ter sprake te brengen, kan een taboe verdwijnen. Naast de vervelende dingen, deelt Barbara ook de dingen waar ze blij van wordt. Haar kinderen, haar huis en haar man die haar onvoorwaardelijk bijstaat. Daarmee is het verhaal zo goed als compleet. Fijn dat Marc-marie Barbara heeft kunnen motiveren om een boek te schrijven. Dit verhaal verdient het om zoveel mogelijk verspreid te worden. Heel veel respect voor Barbara en haar verhaal.