De emotionele rollercoaster in Raak me. Niet

Wauw!
Op het moment dat ik dit boek voorbij zag komen en de tekst las wist ik dat ik deze moest lezen.
En dat was zeker niet onterecht.

We beginnen met Sage die niet weet hoe snel ze uit Maine moet vertrekken.
Als ze met haar volkswagenbusje aankomt op de universiteit in Nevada wil ze maar 1 ding.
Opnieuw beginnen, maar waarom is nog raadsel.

Ze gaat opzoek naar een baantje en wordt aangenomen in de bibliotheek.
Daar ontmoet ze April.
Ze worden vriendinnen, maar Sage verteld haar niets.
Dan ontmoet ze ook nog Luca, waar ze mee samenwerkt in de bibliotheek.
Langzaam verzamelt ze een klein groepje vrienden om zich heen.
Als er wordt ingebroken in haar bus staan April en Luca erop dat Sage bij hen intrekt voorlopig.

Laura Kneidl heeft hier een heftig onderwerp aangesneden.
Ze beschrijft de emoties, de angst en de onzekerheid zo werkelijk.
Je voelt mee met Sage, ik heb zo met haar te doen gehad.
Stapje voor stapje ga je mee in de ontwikkelingen die ze doormaakt.
Ik vond het echt zo goed dat Sage uiteindelijk echt hulp zoekt. Dit is een zwaar onderwerp en wordt naar mijn mening nog te vaak omzeild.

Laura heeft alles zo fijn en vlot geschreven dat je alles als een spons opslurpt.
Je wilt alleen maar blijven lezen en weten wat er nog meer komt.
En dan....
Dan komt de cliffhanger!

Neeeeee.....
Nu MOET ik ook Verlies me. Niet. Lezen dacht ik al voor ik de laatste pagina uit had.
Want uiteindelijk is na de laatste pagina het verhaal nog lang niet afgerond.

Ik gaf dit plaatje dan ook 5 dik verdiende sterren..
Op naar het volgende deel in dit tweeluik.