Lezersrecensie
De brievenbezorgster van Puglia
#review #leeservaring
Ze arriveerde in Lecce op een lome zomerdag, ergens in juni 1934 terwijl de warme wind, vochtig en broeierig aanvoelde. Anna – vrouw van het noorden, met groene ogen als de zee op een stormachtige dag – stapte uit met haar zoontje Roberto op de arm en een koffer vol herinneringen.
Het dorp, verweerd en stil als een oude ansichtkaart, keek haar met halfgesloten ogen aan. Hier kende iedereen elkaar, en zij hoorde nergens bij. Nog niet.
Haar man Carlo, geboren in dit kleine dorp en verweven met het ritme ervan, had haar meegenomen naar zijn verleden – maar niemand had haar voorbereid op de traagheid, op het oordeel dat in elke blik lag. Ze bewoog anders, sprak met zachtheid maar zonder aarzeling. In haar schoonbroer Antonio vond ze een zielsverwant. Hun liefde voor boeken en stilte bracht hen moeiteloos bij elkaar.
Om de stilte te doorbreken en zichzelf een plek te geven, begon ze te werken als brievenbezorgster – een ongebruikelijke keuze, zeker voor een vrouw, vonden ze. Haar man ziet dit aanvankelijk met lede ogen aan; in zijn ogen hoort een vrouw niet een ‘mannenbaan’ te doen. Maar Anna laat zich niet tegenhouden. Ze luisterde niet naar wat men vond, ze luisterde naar wat ontbrak.
Elke ochtend hing ze haar tas om, gevuld met handschriften en heimelijke woorden. Ze wandelde door het dorp en met elke brief die ze achterliet of voorlas werd ze de boodschapper van hoop, van verzoening, van heimwee en verlangen. Langzaam – zoals alleen in dorpen gebeurt – veranderde de manier waarop men haar aankeek. De blikken werden zachter, de woorden warmer. En ergens tussen het stof van de weg en de geur van basilicum in de avondlucht, werd Anna niet langer de vreemdelinge. Ze werd een verhaal waar men over sprak, een naam die met genegenheid werd uitgesproken.
De kracht van dit verhaal schuilt in de eenvoud van het alledaagse. Met een fijngevoelige pen en een warme blik brengt de auteur het leven tot leven . Elk nieuw perspectief voegt kleur toe, humor, en een dieper begrip van het geheel. Dit boek ademt Italië: de geuren, de zon, de familiebanden, de passie en geheimen. Alles is zo voelbaar, alsof je er zelf bent. Zalig boek!
Ze arriveerde in Lecce op een lome zomerdag, ergens in juni 1934 terwijl de warme wind, vochtig en broeierig aanvoelde. Anna – vrouw van het noorden, met groene ogen als de zee op een stormachtige dag – stapte uit met haar zoontje Roberto op de arm en een koffer vol herinneringen.
Het dorp, verweerd en stil als een oude ansichtkaart, keek haar met halfgesloten ogen aan. Hier kende iedereen elkaar, en zij hoorde nergens bij. Nog niet.
Haar man Carlo, geboren in dit kleine dorp en verweven met het ritme ervan, had haar meegenomen naar zijn verleden – maar niemand had haar voorbereid op de traagheid, op het oordeel dat in elke blik lag. Ze bewoog anders, sprak met zachtheid maar zonder aarzeling. In haar schoonbroer Antonio vond ze een zielsverwant. Hun liefde voor boeken en stilte bracht hen moeiteloos bij elkaar.
Om de stilte te doorbreken en zichzelf een plek te geven, begon ze te werken als brievenbezorgster – een ongebruikelijke keuze, zeker voor een vrouw, vonden ze. Haar man ziet dit aanvankelijk met lede ogen aan; in zijn ogen hoort een vrouw niet een ‘mannenbaan’ te doen. Maar Anna laat zich niet tegenhouden. Ze luisterde niet naar wat men vond, ze luisterde naar wat ontbrak.
Elke ochtend hing ze haar tas om, gevuld met handschriften en heimelijke woorden. Ze wandelde door het dorp en met elke brief die ze achterliet of voorlas werd ze de boodschapper van hoop, van verzoening, van heimwee en verlangen. Langzaam – zoals alleen in dorpen gebeurt – veranderde de manier waarop men haar aankeek. De blikken werden zachter, de woorden warmer. En ergens tussen het stof van de weg en de geur van basilicum in de avondlucht, werd Anna niet langer de vreemdelinge. Ze werd een verhaal waar men over sprak, een naam die met genegenheid werd uitgesproken.
De kracht van dit verhaal schuilt in de eenvoud van het alledaagse. Met een fijngevoelige pen en een warme blik brengt de auteur het leven tot leven . Elk nieuw perspectief voegt kleur toe, humor, en een dieper begrip van het geheel. Dit boek ademt Italië: de geuren, de zon, de familiebanden, de passie en geheimen. Alles is zo voelbaar, alsof je er zelf bent. Zalig boek!
1
Reageer op deze recensie
