Weerbots

In ‘Weerbots’ probeert de auteur Leen Huet zich een weg te banen door het eerste jaar als wees na het verlies van haar beide ouders. Haar vader overleed, en 2 jaar later moest ze tijdens de kerstdagen ook haar moeder begraven. Een dubbele stilte in een tijd die eigenlijk om warmte vraagt.

Haar verhaal is in dagboekvorm, heel persoonlijk, een tedere getuigenis van rouw, veerkracht en het traag schurend verdergaan. Ze blijft in het ouderlijk huis en stap voor stap vindt ze een nieuw soort van evenwicht, troost en houvast in de natuur, kunst en literatuur terwijl de herinneringen aan haar ouders als een stille onderstroom door haar dagen blijven bewegen.

Na het overlijden van haar ouders blijft niet alleen stilte achter, maar ook een leegte die zich moeilijk laat vullen. ‘Weerbots’ is een mooi, maar behoorlijk zwaar verhaal waar de auteur probeert om alle verlies een plek te geven. ‘Weerbots’ is om even terug stil te staan.

Het gemis van ouders is een verlies zonder vervanging. Ze vormen immers je oorsprong. Wanneer ze er niet meer zijn, lijkt zelfs het eigen verleden een beetje los te laten. En toch, tussen verdriet en verlangen, ontvouwt zich langzaam iets nieuws: een manier om met hun afwezigheid te leven, om hun aanwezigheid te blijven voelen in wat je geworden bent.
Eerst is er de roes van regelen, afscheid nemen, overleven. Je denkt dat je sterk moet zijn, dat je dóór moet gaan. Maar pas wanneer het leven weer zijn gewone gang lijkt te gaan, komt de terugslag — het moment waarop de afwezigheid echt indaalt.

Dan merk je het in de kleinste dingen: een liedje dat plots te veel zegt, een geur die je terugwerpt in de tijd, een zondag die stiller is dan ooit. De wereld draait door, maar iets in jou blijft even stilstaan. Dat is alvast mijn ervaring bij het verlies van mijn vader.