De laatste sessie

Een 75-jarige vrouw stapt de praktijkruimte van therapeut Sophie binnen. Met een stem die tegelijk breekbaar en vastberaden klinkt, begint ze eindelijk te vertellen wat haar vijfentwintig jaar lang heeft achtervolgd. Ze beschrijft haar ogenschijnlijk rustige leven: een huwelijk, twee kinderen, een huis waar niets ooit echt veranderde. Tot op een dag Tove voor haar deur stond — de mysterieuze vrouw die haar intrek had genomen in het jachthuis nabij haar woning.

Wat begint als een aarzelende kennismaking groeit uit tot een intens, verboden verbond. Elke dinsdag ontmoeten ze elkaar, en elke dinsdag wordt de grens tussen waarheid en verlangen dunner. Terwijl de vrouw vertelt, ontvouwt zich een verhaal doordrenkt van geheimen: een dubbelleven dat haar langzaam maar zeker in een web van macht, manipulatie en schuldgevoelens verstrikte.

Terwijl de vrouw haar verleden onthult, merk je als lezer dat ook Sophie, de psychologe die luistert, haar eigen verborgen verhaal met zich meedraagt… Wat een verhaal - als een parel - opmerkelijk bijzonder.

De laatste sessie is een psychologische roman dat leest als een lang ingehouden adem. Saskia De Coster kiest bewust voor een beperkte setting — één kamer, één therapeut, één cliënt — maar binnen die vier muren ontvouwt zich eerder langzaam maar krachtig een verrassend gelaagd verhaal - een verhaal over dubbelleven, obsessie, macht, kwetsbaarheid, controle, verlangen en schuldgevoel - een verhaal verweeft met momenten uit het verleden.

De voorkaft van het boek oogt op het eerste gezicht eenvoudig, maar naar mijn gevoel schuilt er veel betekenis in. De foto van een radijs op een witte achtergrond – ik vermoed het althans – kan verwijzen naar pittigheid of vrouwelijkheid, terwijl de witte achtergrond misschien staat voor onschuld of een nieuw begin.