Bonjour, Agneta

‘Ik ben de pineut. The winner takes it all. En zoals gewoonlijk ben ik dat niet. Ik word geen au pair voor een kind in een schattig Provençaals huis… ‘

Agneta reageert Impulsief op een advertentie in de krant, zegt haar baan op en gaat richting Frankrijk. Ze komt terecht in een oud klooster - om te zorgen voor Eonar, een oude man die vroeger een decadent leven leidde maar nu met chaos in zijn hoofd leeft. Gaandeweg worden ze elkaars kompas.

Haar nieuwe invulling speelt zich af in Saint Carelle - een vergeten dorp waar de lucht ruikt naar lavendel en regen op stenen. De straten zijn er smal en kronkelig, geplaveid met gladde, verweerde keien. Op het eerste zicht stil en verlaten - maar gevuld met bijzondere en uiteenlopende levens.

Overal is er het gefluister van herinneringen en in de verte luidt de klok van de kapel van Saint Carelle, nooit precies op tijd, maar altijd op gevoel.

Dit is het fraaie verhaal van Agneta.
Ze is 49 en voelt zich al een tijd onzichtbaar — alsof ze door het leven beweegt zonder echt gezien te worden. Haar man lijkt ver weg; misschien is hij dat altijd al geweest, alleen had ze het toen nog niet door. In het begin knaagt schuld richting haar kinderen, maar die zijn volwassen, druk met hun eigen leven en sturen vooral appjes om geld. Ze breekt los, voorzichtig eerst, en vindt op haar nieuwe plek niet alleen rust en vriendschap, maar misschien ook weer de liefde — en eindelijk zichzelf.

‘Bonjour Agneta’ is verrassend, leuk en vol emotie. De auteur weet met dit boek een prachtig, herkenbaar verhaal te vertellen — vooral voor vrouwen rond de vijftig die zich soms onbegrepen of even kwijt voelen. Thema’s als relaties, vriendschappen, zelfontdekking en ook dementie worden op een ontroerende maar luchtige manier verweven. Dankzij de korte hoofdstukken leest het vlot weg: het is emotioneel, eerlijk en tegelijk doorspekt met humor. Een verhaal dat misschien een tikkeltje overdreven is maar wel raakt, troost én laat glimlachen. Ik heb ervan genoten.