Stilistische en persoonlijke zoektocht

Het is me wel een debuutje. Een forse autobiografische roman van een begin twintiger. Opvallend is behalve haar leeftijd ook haar weinig Nederlandstalige opvoeding en natuurlijk haar lef. Hoe moeilijk moet het zijn om, vooral als je uit een conservatief Turks milieu komt, de familiebanden door te snijden, die door het boek onherroepelijk zullen zijn.
Je vrijheidsdrang moet wel enorm zijn en je moed eveneens. Hoe weinig meisjes van haar afkomst zijn haar voorgegaan? Of misschien belangrijker: hoeveel zullen haar, dankzij dit boek, volgen?
Om met dat laatste te beginnen: ik ben bang te weinig. Het boek zal voor menig meisje van Turkse afkomst net even een niveautje te hoog zijn. Lale is echt een enorm schrijftalent, maar haar schrijfwijze vergt wel wat leeservaring. Niet alles is even lastig, maar vooral aan het begin zal het boek potentieel geïnteresseerden afschrikken.
Na het allereerste begin waarin ze nogal plat haar situatie verwoordt, verliest ze zich in het vervolg in hoogdravend taalgebruik, waarbij ik zelfs regelmatig het woordenboek moest raadplegen. En met name dit gedeelte zal bij veel jongeren de lust om verder lezen vergaan.
De expliciet uitgeschreven scene waarin zij haar liefdesleven beschrijft zal daarentegen weer met verbazing, woede, interesse of anderszins -afhankelijk van je afkomst, geaardheid enz.- gelezen worden.
Een beetje een samenraapsel van stijlen, een zoektocht waarschijnlijk, die in het laatste deel van het boek een beetje tot rust komt en daar misschien de eigen stijl van de schrijfster onthult.
Terecht een boek dat veel aandacht verdient en bovendien zeer lezenswaardig is. Ik ben wel benieuwd hoe Lale zich als schrijver ontwikkelt als haar autobiografische bron is uitgeput.